Priscilla Kok uit Spanbroek kreeg door pesten een eetstoornis
Dat het leven niet altijd over rozen gaat, daar kan Priscilla Kok uit Spanbroek over meepraten. Al in haar vroege jeugd werd ze gepest. Kinderen zien vaak niet hoeveel schade dat aan een kind toebrengt en dat het slachtoffer het structurele treiteren een heel leven met zich meedraagt. Maar ook volwassenen kunnen hieraan meedoen. Want wie zijn kop in het zand steekt en denkt dat het allemaal wel overwaait, heeft het goed mis.
Als klein meisje werd Priscilla opgesloten. Niet voor eventjes in haar kamer, omdat ze straf kreeg, nee, soms voor weken in een ruimte in alleen een schuurhemd en een matje. “Ik wachtte toen op af en toe contact en eten en drinken.” Dat dit een aanslag had op haar zelfbeeld is voor iedereen wel in te denken. “Ik brak toen ik tien jaar was drie ruggenwervels tijdens de gymles. Door dit ongeval was ik veel afwezig op school. Veel sociale contacten had ik niet.”
Middelbare school
Priscilla werd op de middelbare school ook veel gepest, vooral om haar uiterlijk. “Ik ontwikkelde daardoor op mijn twaalfde een eetstoornis en ging hierdoor obsessief bewegen en erg letten op mijn voeding. Alles afwegen wat erin, maar ook eruit ging. Ik was verlegen en teruggetrokken, probeerde onzichtbaar te zijn op school. Mijn zelfvertrouwen daalde ondertussen naar een dieptepunt. Een negatief zelfbeeld had ik al en zeer onzeker was ik ook. De drempel was hoog, maar ik zette toch de stap om naar een docent te gaan. Nam haar in vertrouwen en praatte over mezelf en hoe ik mij voelde. Helaas hielpen deze gesprekken, en de hulp die ik erbij kreeg, niet echt en ik zag het leven niet meer zitten. Ik ondernam meerdere zelfmoordpogingen.”
Gezien voelen
Die tijd dat Priscilla haar gevoel en gedachten deelde met haar docente had ze toch soms gevoel van opluchting. Voelde ze zich gezien. “Ik denk toch dat als de leraren eerder aan mij zagen dat ik stil, verlegen en teruggetrokken was en deze signalen erkenden, dan had veel voorkomen kunnen worden. Bij mij overheerste meer het gevoel van spanning. Bang dat alles werd gedeeld.”
Diagnoses
Priscilla lijdt niet alleen Anorexia Nervosa. “Ik kreeg daarna ook de diagnoses Bordeline en Post Traumatische Stress Stoornis. Tot op heden kamp ik nog steeds met deze diagnoses en depressies en is nog steeds elke dag een gevecht, vooral met mijzelf. Ik ben nu 27 jaar en woon zelfstandig met mijn hondje. Dat komt omdat ik door alle tegenslagen toch probeer om mezelf te motiveren en positieve dingen te ervaren, kijkend naar de kleine dingen in het leven. Zoekend naar mooie momenten, ook al is het niet altijd makkelijk. Elke dag is er één en met een nieuw begin. Ik weet dat ik nog niet genezen ben en volg nog steeds een traject, maar ik kan nu soms genieten van dingen die ik onderneem.”
Lucky
Haar hondje Lucky geeft Priscilla elke dag dat duwtje om uit bed te komen en naar buiten te gaan voor een wandeling. “Niet alleen Lucky hoor, de tegenslagen in mijn leven gaven mij veel doorzettingsvermogen. Dat zorgde ervoor dat ik mijn opleiding pedagogisch medewerker heb afgerond. Ik ben er trots op dat ik die diploma nu op zak heb. En ik bracht mijn gedichtenbundel uit: Masker en de realiteit - Jarenlang leven in de psychiatrie. Ik deel hierin mijn gevoel met mijn lezers. Hopelijk bied ik steun aan iemand die jong is en het leven niet meer ziet zitten. Aan wie mijn verhaal leest, wil ik meegeven dat elke dag een schone lei is. De zon kàn weer schijnen en de dag hoeft niet donker te eindigen. Wie in de problemen zit? Praat er alsjeblieft over. Je hoeft je er niet voor te schamen. Ieder mens heeft zijn of haar problemen. Neem vooral iemand in vertrouwen.”
Gedichtenbundel
De gedichtenbundel Masker en de realiteit - Jarenlang leven in de psychiatrie is vanaf heden te koop.
