Bultje in borst Mieke Eikelenboom (35) was geen cyste maar tumor met uitzaaiingen
Anneke Eikelenboom (35) voelde in oktober 2018 een knobbeltje in een van haar borsten. Niet meteen gingen bij haar de alarmbellen af. Ook nog niet toen de huisarts haar adviseerde om voor alle zekerheid toch maar een echo te laten maken. Want diezelfde huisarts stelde haar enigszins gerust door te zeggen dat het bultje voor 99% was toe te schrijven aan een cyste. Die boodschap ventileerde ze ook naar haar werkgever.
door John Bontje
Oktober borstkankermaand
Maar hoe anders stond Anneke daags erna in het ziekenhuis te kijken naar de beelden op de echo. “Ik weet gerust hoe cystes eruit zien en zag onmiddellijk dat het foute boel was”, herinnert de researchverpleegkundige zich nog als de dag van gisteren. Bij haar was een tumor van 7 centimeter met uitzaaiingen naar de oksel ontdekt. Vanaf dat moment draaide haar wereld 180 graden.
We praten met Anneke in de huiskamer van Wij Allemaal in Purmerend. In het inloophuis voor (ex-) kankerpatiënten aan de Burgemeester Kooimanweg is ze aangesloten bij de jonge vrouwengroep. Daarnaast volgt ze er therapieën. Het nog veel meer bespreekbaar maken van kanker trok Anneke over de streep om haar verhaal te doen. “Ik ken in mijn omgeving mensen die (borst)kanker hebben. Het merendeel is vanaf 65 tot 80 jaar. Ik vind het vooral ook belangrijk om de jongeren aan te spreken. Kanker bij jongeren heeft een andere impact”, stelt ze.
Anneke weet nog dat ze meteen in de overlevingsstand ging. “Dat vond ik heel bijzonder. Ik wilde dit regelen en dat regelen. En ik had direct besloten om een afspraak te maken in het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis. Omdat ze daar veel expertise hebben over kanker bij jongeren. Ik heb er tot op de dag van vandaag geen spijt gehad van die beslissing. Vanaf dag een werd duidelijk wat het plan ging worden. Dat heb ik als prettig ervaren.”
De dag na de diagnose besloot ze gewoon te gaan werken. “Ook weer vanwege het bespreekbaar maken. Het is al zwaar genoeg en dan helpt het als collega’s ernaar vragen en je je verhaal kan doen. Gelukkig gebeurde dat ook want iedereen kwam langs. Sommigen benaderden mij eerst voorzichtig, maar na verloop van tijd konden we er goed over praten. Dat deed me goed.”
Hele riedel
In totaliteit is Anneke een jaar behandeld. Ze onderging 18 chemokuren, werd daarna geopereerd en kreeg radio- en immuuntherapie. “Ja, ik heb de hele riedel meegemaakt. De chemo vond ik meevallen. Dat kan ik niet zeggen van de radiotherapie; wat een tegenvaller was dat.”
Het behandeljaar kende ook nog een mooi interventie, want in de zwartste tijd van haar leven ontmoette ze haar huidige partner. “We gingen allebei door een heftige periode en konden er samen goed over praten. Langzaam maar zeker bloeide er iets tussen ons en nu hebben we een LAT-relatie”, vertelt ze over het lichtpuntje.
Af en toe eenzaam
Na de lange en zware behandelperiode krabbelt ze heel langzaam op. Ze is snel moe, heeft een slecht geheugen (“als ik een boek lees weet ik aan het einde van de bladzijde niets meer van het begin”) en ze heeft vaak last van concentratieverlies. “Het gaat me veel te langzaam, ik wil veel meer dan ik aankan. Het is nu vooral belangrijk om een goede balans te vinden. Ik volg een revalidatietraject van twee dagdelen in de week. Ik ondervind heel veel steun bij Wij Allemaal en ook bij Huis aan het Water in Katwoude waar ik deel uitmaak van de groep ‘Jong en je hebt kanker’. Daarnaast is ook Stichting Jongeren en Kanker belangrijk voor mij. Het is alleen al goed om het gevoel te hebben dat je niet de enige bent. Hoe dan ook had en heb ik behoefte aan lotgenotencontact. En zeker als jongere voel ik me soms best eenzaam. ”
Anneke Eikelenboom heeft er alle vertrouwen om er na verloop van tijd zo goed mogelijk uit te komen. “Ik wil zeker niet op het punt blijven waar ik nu ben. Ik wil meer en vooral vooruit. Daar ga ik met steun van veel mensen en diverse instanties alles aan doen.”
