Sasha Romovska verliest tweelingbroer Yevgeniy tijdens oorlog in Oekraïne

Algemeen
Sasha: ‘Ik was altijd heel close met mijn broer, ik voel mij nu niet meer compleet’.
Sasha: ‘Ik was altijd heel close met mijn broer, ik voel mij nu niet meer compleet’. (Foto: Marieke Roggeveen)

REGIO – “Nee!”, riep Sasha uit toen ze haar schoonzus in Oekraïne door de telefoon hoorde huilen. “Ja”, snikte haar schoonzus. Daarna huilden de twee jonge vrouwen lange tijd samen om het verlies van hun tweelingbroer, echtgenoot en vader van de vierjarige Yaroslav.

Momenteel sneuvelen er 35 tot 50 militairen per dag

Eind 2021 kwam Sasha (29) samen met een vriendin naar Nederland. Omdat haar vriendin geen oplossing kon vinden om hier te werken met twee kinderen, keerde zij terug naar Oekraïne. Sasha kon in eerste instantie ook geen werk vinden, maar later wel. Ook ontmoette zij haar huidige vriend Danny Rijnenberg met wie ze nu samenwoont. Wekelijks belt Sasha met haar moeder die in Izmail woont, een kleine plaats vlakbij de havenstad Odessa. Ook belde ze wekelijks met haar tweelingbroer… 

“Tot onze zeventiende zaten wij op dezelfde school en waren wij heel close met elkaar”, begint Sasha te vertellen, “na de middelbare school volgde mijn broer in Charkov een ICT-opleiding en op zijn achttiende ging hij in dienst. Aansluitend werd hij beroepsmilitair: dit was een goede baan en hij voelde zich nuttig. Na acht jaar was hij er echter klaar mee. In februari moest hij moest nog één jaar, daarna zou hij stoppen en ander werk gaan zoeken. Maar toen brak de oorlog uit. Met zijn vrouw en kind het land uitvluchten naar veiligheid was geen optie voor hem. Hij vond het zijn plicht om zijn land te verdedigen. Ik had het daar heel moeilijk mee en heb elke dag voor hem gebeden.” “De laatste tijd zagen en merkten wij tijdens het videobellen dat Yevgeniy het moeilijk had”, vervolgt Danny. “Hij verborg zijn emoties, maar van zijn gezicht was af te lezen dat hij heel veel leed had gezien. Soms zei hij ook: ‘Ik kan het niet meer aan’. Je moet ook niet vergeten dat hij al aan het front vocht vóór de invasie. Hij was gelegerd in Loehansk, aan de oostgrens van Oekraïne, daar werden ze regelmatig beschoten. Ze verbleven in bunkers en in een kelder van een oude school. En toen gebeurde waar iedereen bang voor was: Rusland viel Oekraïne binnen.”

Geen kans

Yevgeniy was Commandant van het tweede peleton luchtverdedigingstroepen van de 25ste Luchtmobiele Brigade. Op 27 juni zat hij in de regio Loehansk als bijrijder in een jeep. Opeens een explosie: het voertuig was geraakt door vijandelijk vuur. Yevgeniy was zwaargewond, zijn chauffeur lichtgewond. De chauffeur droeg Yevgeniy op zijn rug weg van de jeep, maar al snel werden ze opnieuw beschoten. “Zij hadden geen kans”, vertelt Danny. “waarschijnlijk heeft een drone de twee soldaten opgespoord waarna de Russen gericht op hen konden schieten. Heel bizar eigenlijk: de oorlog begon in Loehansk en eindigde voor Yevgeniy ook in Loehansk.” 

Laatste rustplaats

Op 4 juli is Yevgeniy in Izmail begraven. Sasha kon hier niet bij zijn. Een paar dagen eerder had zij bij een val van haar fiets de kruisband van haar rechterknie gescheurd, waardoor een lange autorit onmogelijk was. Danny toont een filmpje van de afscheidsdienst in de Orthodoxe Kerk in Izmail. Hij wijst naar Sasha’s moeder en de vrouw die een opgevouwen vlag krijgt overhandigd: “Dat is de vrouw van Yevgeniy.” Aan het eind van het filmpje wordt Yevgeniy naar zijn laatste rustplaats gebracht: een kerkhof in een vredig en bosrijk gebied waar de zon door de takken schijnt en de oorlog ver weg lijkt. Na een korte stilte vertelt Sasha dat Yevgeniy haar kort geleden had gevraagd of zij op zijn vrouw en kind wilde letten als hem iets zou overkomen. Ook moest ze op zichzelf letten, en op haar moeder. Binnenkort gaan Sasha en Danny voor een paar weken naar Oekraïne. Sasha: “Het gaat beter met mijn knie; ik kan nu weer in de auto zitten. Wij gaan naar het graf van mijn broer, en brengen ook een bezoek aan mijn moeder en schoonzus… Wij blijven hen steunen en helpen.”

Levensreddend

Danny vertelt dat hij een inzamelingsactie is begonnen voor de aanschaf van militaire uitrusting. Deze spullen brengt hij daarna zelf naar een oud-klasgenoot van hem die als militair aan het front vecht. “Deze spullen zijn levensreddend voor hen, dus heel belangrijk.”  

Als terloops vertelt Danny dat hij een paar keer naar Oekraïne is gereden om mensen op te halen. “Ik probeer te helpen waar ik kan. Momenteel sneuvelen er 35 tot 50 militairen per dag, en daarnaast ook nog burgerslachtoffers.” De plaats waar Sasha’s moeder en schoonzus wonen, is relatief veilig. Eén keer is een gebouw beschoten. Het liefst zou Sasha haar moeder en schoonzus ook naar Nederland willen laten komen: “Maar dit willen zij niet… Ik blijf voor ze bidden en hopen dat er snel een eind komt aan deze vreselijke oorlog.”

MARIEKE ROGGEVEEN

Yevgeniy bij het voertuig dat later beschoten zou worden.