Da Vinci-leerlingen beleefden mooie en emotionele fietstocht voor Ride4Kids

Wat is de week voorbij gevlogen, leermomenten en emoties vulden de week. Dat geldt ook voor de laatste dag. Ook vandaag stond het ontbijt alweer vroeg op tafel, in het donker maakten we ons voor de laatste keer klaar om goed voorbereid op de fiets te stappen. Vandaag stonden de Chèze en de Col du Tourmalet op de planning. 2 nijdige bulten in het landschap, zeker als je bedenkt dat we de afgelopen 4 dagen ook niet stil hebben gezeten. Wetende dat het flink kouder zou zijn boven op de top vertrokken we bepakt en bezakt met thermo en regenkleding bij de hand naar de Chèze

Behoorlijke pukkel

Dit was niet de eerste keer dat we de Chèze op moesten, daarom wisten we al dat dit een behoorlijke pukkel was.. doormiddel van aanmoedigende teksten van elkaar, supporters langs de weg en goede muziek op de achtergrond haalde iedereen binnen no-time de top. “Alles wat je omhoog gaat, ga je ook weer naar beneden!” Het was dus nu tijd voor een afdaling. Scherpe bochten en stijlen wegen maakte dat we ons koppie er echt even bij moesten houden. 

Geen pretje

Na een geslaagde afdaling trapte we door richting de Col du Tourmalet. Bij elk naderend naambordje bouwde de spanning op bij een aantal van ons. Col du Tourmalet is de meeste beklommen berg in de historie van de tour de France, dat maakt het extra gaaf om hier te mogen fietsen voor ons! Een klim van 19 kilometer lang is geen pretje, maar in gedachte houdend waarvoor we het doen maakte dat we niet opgaven. Pijn is namelijk maar voor even en opgeven voor altijd.. 

Hoe hoger we kwamen hoe minder we van het uitzicht konden zien. We fietste letterlijk door de wolken op 2000+ hoogtemeters, een bizarre ervaring. Na flink wat uren doorbijten, genieten van de laatste meters klimmen, en aangemoedigd worden door lieve supporters was daar dan eindelijk de top. Op de top werden we onthaald door o.a. Gerald Ride4Kids, een man met een hart van goud. Het is bijzonder om te zien hoe trots deze man op iedereen is die heeft meegedaan aan de Challenge. De oprechte dankbaarheid was voelbaar. 

Dat emotioneerde veel ons ons

Toen wij de top allemaal hadden behaald zat het pijn lijden er voor ons op. Voor mensen met (iemand met) een stofwisseling ziekte (in hun omgeving) is er geen eindstreep waar het pijn lijden stopt, het wordt alleen maar erger. Dat emotioneerde veel van ons. 

Traditie van de BSM docenten is om boven op de laatste berg voor elke leerling en begeleider een speech te houden. Voor het eerste was dit de taak van @sanderplas, en wat deed hij dit goed. Rake woorden voor iedereen veroorzaakte een lach en een traan. Dit is zeker een hoogtepunt van de afgelopen week, en dat op zo’n hoog punt. 

Vervolgens gingen we door met de stilte ceremonie met alle deelnemers van het evenement. Samen vormde we een soort slakkenhuis, iedereen was voor een moment nu niet alleen mentaal, maar ook fysiek verbonden. De ceremonie werd afgesloten met het leggen van de beschilderde steentjes bij het Ride4Kids monument, de meeste deelnemers hebben die zelf naar boven gefietst. Staat symbool voor het idee dat iedereen zijn eigen steentje bij draagt aan het evenement. Daarna was het tijd voor een lange afdaling met hoge snelheden. Na aankomst op de camping was het tijd om alles weer in te pakken en klaar te maken voor vertrek. 

Losgaan bij het eindfeest

In deze mooie week heeft iedereen ontzettend veel meegemaakt en geleerd. Reden voor een feestje als je het ons vraagt. Daarom zijn we ‘s avonds helemaal los gegaan bij het eind feest! 

Er is al uitgesproken door een aantal leerlingen dat het zeker niet de laatste keer is dat we aan dit prachtige evenement gaan deelnemen. Wat een ervaring, dit gunnen we iedereen.