Hospice Thuis van Leeghwater viert 10-jarig jubileum
MIDDENBEEMSTER - “Met een driekoppig dweilorkest voorop trokken 150 belangstellenden op 8 oktober in optocht van het gemeentehuis naar de Prins Mauritsstraat, waar hospice Thuis van Leeghwater feestelijk werd geopend”, zo luidt de intro van het krantenbericht uit 2011. Het was een hele happening die 8ste oktober, niet alleen omdat het hospice uiteindelijk was gerealiseerd, maar zeker ook door wat daar allemaal aan vooraf was gegaan. Frits Janssen en Frits Dix waren al bij dat prille begin daar beide op hun eigen manier bij betrokken. En voor dit 10-jarig jubileum kijken ze graag even terug. “We kunnen heel trots zijn op wat hier nu staat.”
Het was Astrid Koot (tot 2014 directeur/coördinator) die, na een poosje als zorgvrijwilliger bij een hospice in Alkmaar te hebben gewerkt, rond 2006 het initiatief nam om hospiceactiviteiten op te zetten in de regio Beemster. In eerste instantie werd de zorg uitgevoerd bij mensen thuis of in het ziekenhuis, pas later werd het vizier op een eigen pand gericht. In die tussentijd timmerde ze voortvarend en gepassioneerd aan de weg terwijl er al een flink aantal vrijwilligers werd opgeleid.
Tekst loopt door onder afbeelding
V.l.n.r.: Willem van Eck, Etty Miedema en Astrid Koot vormden het eerste bestuur van beide stichtingen. Paul van de Vijver (rechts) werd later bestuurslid. De foto is genomen bij het benefietconcert voor het hospice door het Leeghwater Kwartet in de Keyserkerk.(Foto: aangeleverd)
Toen besefte ik pas echt hoe belangrijk een hospice is
Aangeslagen
Ondernemer Frits Dix was aanwezig toen Astrid kort na de start van haar activiteiten bij de Rotary Polderland een presentatie hield over het hospice, met name omdat ze op zoek was naar een trainingsruimte voor de vrijwilligers. “Ik was redelijk aangeslagen door haar verhaal”, begint hij. “Het was niet lang nadat ik mijn zwager had verloren. Zijn sterfbed hebben wij zelf, binnen de familie, kunnen opvangen en zo zorg thuis kunnen verlenen. Toen besefte ik pas echt hoe belangrijk dit is. Dat wij het geluk hadden hem zelf te kunnen verzorgen, maar dat niet iedereen dat kan, zeker niet als het om ouderen gaat. Dan is een hospice dé oplossing. Dit viel samen met het verhaal van Astrid. Daarom stelde ik onze bedrijfskantine gratis ter beschikking voor de trainingen. Ook organiseerde ik al elk jaar een sportieve actie voor een goed doel, zoals het Inloophuis Wij Allemaal en War Child, om sponsorgeld op te halen. De opbrengst daarvan verdubbelde ik met mijn bedrijf. Ik begon ook deze sponsoracties voor het hospice te houden.”
Zorgvrijwilliger
Ook Frits Janssen, inmiddels alweer vele jaren penningmeester van de Vrienden van het hospice, raakte door persoonlijke redenen betrokken. “Mijn zuster zou overlijden en kwam terecht in een hospice in Brabant. Daar ging ik elke woensdag met mijn moeder naar toe. Toen heb ik echt ervaren wat een belangrijke rol een hospice vervult. Kort daarop hoorde ik van mijn zwager dat men bezig was om in de Beemster een hospice op te richten. Daar meldde ik me aan voor de opleiding tot zorgvrijwilliger en kwam terecht tussen Astrid Koot, Lucia Jansen en Thea van Koert. Zij waren druk bezig met het opleiden van vrijwilligers maar hadden nog geen idee of er een pand zou komen, en hoe dat er dan zou uitzien.”
Tekst loopt door onder afbeelding
Het oude Groene Kruis gebouw; de beste locatie voor het hospice. (Foto: aangeleverd)
Veel geld in de pot
Toen eenmaal de focus op een eigen pand kwam te liggen zat er al flink wat geld in de pot voor de inrichting. De sponsoractie in 2009 via het bedrijf van Frits Dix bracht ruim 45.000 euro op. En er kwam meer zoals een Benefietconcert in de Keyser Kerk en een uiterst succesvol Benefietdiner en veiling o.l.v. Wout Zeekant in het fort. De sponsorfietstocht van vrijwilligster Petra Pieterse en haar man Paul naar Rome bracht maar liefst 13.000 euro op.
Eigen pand bouwen
De beste locatie voor het hospice bevond zich in de Prins Mauritsstraat, waar destijds nog het oude Groene Kruis gebouw stond. Maar de voortgang verliep stroef en toen uiteindelijk de financiering van de bank wegviel leek het plan van tafel. Frits Dix: “Dat vond ik zo erg. Hoe op het laatste moment zo’n initiatief de grond in werd geboord. Dus ik zei: dan doe ik het. Door, op eigen risico, een pand te bouwen dat het hospice kon huren voor een mooie prijs. Dat had nog wel wat voeten in de aarde en ook het pand zelf was een punt van discussie. Uiteindelijk na heel veel haken en ogen stemde de gemeente in met het ontwerp.”
“Het gebouw was ook altijd wel het doel”, vervolgt hij. “Want het gebouw is uiteindelijk wat mensen bindt. Neem de huiskamer. Dat is de plek waar de vrijwilligers elkaar treffen, met elkaar praten en waar je een band creëert.”
Tekst loopt door onder afbeelding
De eerste paal van het hospice ging de grond in, met wat hulp van Solveig Dix. (Foto: aangeleverd)
Alles heeft zich gevoegd en we kunnen heel trots zijn op wat hier staat
Neuzen dezelfde kant op
Frits Janssen maakt het hele proces naar het uiteindelijk realiseren van het hospice van dichtbij mee en heeft zich er zelf, zeker als fondsenwerver, flink voor ingespannen. Van werken in het veld naar samenwerken in één huis was best een transitie voor de vrijwilligers. “Alle vrijwilligers die waren opgeleid hadden nog nooit met elkaar samengewerkt. Dus toen het huis af was moesten eerst alle neuzen nog dezelfde kant op. Opeens was er een organisatie waar je deel van uit maakte. Er was een keuken waar werd gekookt, een plek waar eten werd bewaard dat opeens een labeltje had, een koelkast met producten. Iemand moet dat bij houden, er waren regels om dat alles in goede banen te leiden. Maar dat is allemaal goed gekomen, alles heeft zich gevoegd en nu kunnen we heel trots zijn op wat hier staat. Ik ben blij dat ik daar een steentje aan mocht bijdragen. Ik heb dat altijd met veel plezier gedaan en dat doe ik nog steeds.”
Geweldig team
Frits Dix en zijn vrouw Solveig zijn nog altijd erg betrokken bij het hospice. Vijf jaar geleden gaven ze privé het interieur een flinke upgrade en creëerden er een warme, gezellige sfeer. Tijdens de coronacrisis, toen het hospice enige tijd de deuren moest sluiten werd de huur stilgelegd. “Voor een hospice is sponsoring altijd wat lastig. Het gaat natuurlijk over de dood, daar praat men liever niet over”, verklaart Frits Dix. “Uiteindelijk is het precies zo geworden als ik het in mijn hoofd had. Ook tijdens al die opstartperikelen. Daarom is dit 10-jarig jubileum zo mooi. Een hospice heeft gewoon een aanloopperiode nodig. Maar er zit een geweldig team, en het loopt nu allemaal als een tierelier.”
Hospice Thuis van Leeghwater anno 2021. (Foto; ORIGINALDENNIS/Dennis A-Tjak)
