Stil
Ondanks zijn volgeplempte agenda zag Sinterklaas elk jaar kans om ook het gehucht te bezoeken waar ik ooit heb gewoond. Met paard en wagen reed hij langs ons huis en dan sloten we aan achter de stoet Pieten, kinderen en ouders naar de eindbestemming: eerst naar het dorpsplein, waar de voorzitter van het Sinterklaascomité de Spaanse gasten officieel zou ontvangen, en daarna het dorpshuis in. Daar vierde Sint met alle kinderen zijn zoveelste verjaardag.
Een mooie tijd om dit als vader van twee jonge kinderen mee te maken. Ik zat in de ouderraad van de lagere school en was betrokken bij de ontvangst van de Sint aldaar. Vaste gewoonte was het om op de avond die aan de komst van de Sint en zijn Pieten voorafging alle klassen helemaal op hun kop te zetten. Stoelen opstapelen, spelletjes uit de doos halen en op tafel zetten, boeken laten slingeren - dat soort ongein. En natuurlijk de schoentjes vullen die al klaar stonden.
De volgende ochtend troffen de kinderen hun klas aan met de deur dicht, de ramen geblindeerd en de lichten uit. Consternatie alom. Eenmaal binnen werden ze geconfronteerd met de enorme puinhoop die de Pieten hadden achtergelaten. De kinderen reageerden er heel uitgelaten op. Succes gegarandeerd.
In het dorpshuis hoefde ik me niet in te spannen. Ik kon gewoon vader zijn. Maar wat een rumoer. En nee, niet door de kinderen.
De kinderen zaten ook de laatste keer dat ik het meemaakte op de rijen stoelen, en achteraan, nabij de bar, stonden de meeste ouders. Aanvankelijk keken en luisterden ze netjes toe. Maar niet al te lang. Na tien minuten klonk er wat gemompel op en dat zwol gestaag aan tot geroezemoes. De stemmen klonken daarna al wat harder en die dreigden de liedjes die door de kinderen bedeesd vanaf de goedheilige schoot werden gezongen te overstemmen. De Sint greep hoogstpersoonlijk in en maande de ouders vriendelijk maar beslist tot stilte.
Stil bleef het hooguit twee minuten.
Het geroezemoes begon weer en nu ontaardde het al heel snel in druk gepraat. Zeker nadat de eerste biertjes en wijntjes werden besteld.
Sint sprak de ouders nu wat strenger toe. Het had nauwelijks effect. Het werd een enorm kabaal, de aandacht voor wat er op het podium gebeurde verflauwde en steeds meer vaders en moeders vormden groepjes, de ruggen naar het podium gekeerd. De Sint liet het maar zo. Ingrijpen of desnoods dreigen met de zak van Sinterklaas had geen enkele zin. Er klonk steeds meer gelach en dat zou alleen maar toenemen. Maar wie het laatst lacht…
Sinterklaas kondigde zijn afscheid aan, en toen konden de ouders het zowaar opbrengen hun aandacht op het podium te richten. En dat was maar goed ook.
Sint dankte de kinderen voor de liedjes, tekeningen en versjes. “En daarom mogen jullie vanavond thuis allemaal jullie schoentje zetten!”, zei hij.
De kinderen juichten. Maar de ouders vielen massaal stil.
Want het was zondag en dan is de enige winkel in het dorp dicht.
