Geweld tegen vrouwen: Rowan werd geslagen, bedreigd en gestalkt door haar ex

Door: Loen van Gulick

Rowan Hislop had al vier jaar een relatie met Nick*, toen ze gingen samenwonen in Julianadorp. De klappen die hij haar gaf, kwamen vanaf dat moment vaker. Na vier maanden pakte ze haar spullen en ging ze wonen bij haar moeder. Toch bleven Nick en Rowan nog contact hebben: daar zorgde hij wel voor. Het geweld bleef. Ook bedreigde hij haar en vertoonde hij stalkgedrag. Hij reedt elke dag langs het huis van Rowan en haar moeder en heeft Rowan ook wel eens klemgereden bij haar werk.

Wanhoop

Na veel te veel klappen, pijn en angst, raapte Rowan alle moed bij elkaar om naar de politie te stappen. Helaas resulteerde dit niet in een oplossing. “De politie is aan erg veel regelgeving gebonden. Ze kunnen iemand niet direct oppakken. Ik kreeg de opdracht om elke keer als ik geslagen was, een melding te doen.” Dat deed Rowan, maar dit zorgde voor misschien wel het meest pijnlijke moment uit haar herinnering. De politie kwam naar haar toe, en vertelde haar op dat moment niets te kunnen doen. Nick was erbij. Bij Rowan borrelde wanhoop omhoog. Ze voelde: Ik moet doodgetrapt worden, voordat Nick gearresteerd gaat worden.

(Foto: Rodnae via Pexels)

Rustige jongen

Vriendinnen van Rowan geloofde haar verhaal niet, omdat ze Nick kenden als een stille en rustige jongen. “En dat ís hij ook,” verzekert Rowan. “Als hij mij nooit had geslagen, was ik bij hem gebleven. Het is een rustige jongen, met nogal heftige sores uit zijn jeugd. Die zullen invloed hebben gehad op dit gedrag.” Dat praat absoluut niets goed in de ogen van Rowan. Stellig: “Ik neem het hem alleen maar kwalijk. Je moet met je handen van een ander afblijven.”

Rowan: “Je moet eigen kracht gaan staan en onthouden: niemand heeft het recht om dit te doen.” (Foto: Rowan Hislop)

Schaamte

Heb ik dit verdiend? Is het mijn schuld? Dat zijn vragen die door het hoofd van een slachtoffer spelen. “Je bent bang dat de dader jou of je familie iets aan zal doen, als je naar de politie stapt. Je wilt niet dat jouw probleem, het probleem van een ander wordt. Maar ook schaamte weerhoudt je ervan om hulp te zoeken.” Als Rowan praat over die schaamte, is het voelbaar dat ze die schaamte achteraf bezien onterecht vindt. Dit zet ze later in het gesprek kracht bij met kordate uitspraken: “Slachtoffers moeten sowieso écht niet denken dat ze het verdienen om een klap te krijgen of geestelijk mishandeld te worden. Niemand, níemand heeft het recht om dit een ander aan te doen, ongeacht de situatie. Ik heb daar ook aan getwijfeld. Maar je moet in je eigen kracht gaan staan en onthouden: niemand heeft het recht om dit te doen.”

Schaamte en angst weerhoudt slachtoffers ervan om hulp te zoeken. (foto: Karolina Grabowska via Pexels)

Onbegrip van politie

Wat Rowan steekt, is het onbegrip van de politie. “Voordat een slachtoffer van huiselijk geweld de stap zet om aangifte te doen, is er al zoveel aan vooraf gegaan. Als iemand dan op het politiebureau verschijnt, kun je haar echt niet wegsturen met de opdracht om eerst een afspraak te maken.” Daarom was Rowan ook zo blij dat ze nu, dertien jaar na haar negatieve ervaringen met de politie, de kans kreeg om te spreken voor een groep agenten. “De regels kan ik niet aanpassen, maar wel het begrip. Ik heb hen de kant van de slachtoffers doen inzien. En meegegeven: luister naar het slachtoffer, geef steun en wees voorzichtig met beloftes.” Gelukkig is er inmiddels al veel veranderd bij de Politie. Om aan het slachtoffer voor te stellen om met de dader in gesprek te gaan, doet meer kwaad dan goed, volgens Rowan: “Dat werkt niet. Dan zijn de klappen na het vertrek van de hulpverlener nóg harder.”

Geweld hoort nergens thuis

Uiteindelijk is de situatie pas gestopt, toen Rowan een nieuwe vriend kreeg. Omdat Rowan ziet hoe de hulpverlening verbeterd kan worden, zet zij zich in als ervaringsdeskundigen via het programma Geweld hoort nergens thuis. “Ik wil mijn negatieve ervaring omzetten in iets positiefs. Als ervaringsdeskundige praat ik met slachtoffers en voor groepen. Ik hoop andere mannen en vrouwen te kunnen helpen met mijn verhaal. De hulpverlening is nu gelukkig beter geregeld dan toen. Het belangrijkste is, dat er nu echt geluisterd wordt naar de slachtoffers.”

Zie je een alarmerende situatie, groot of klein? Kijk dan op www.veiligthuis.nl of bel met 0800-2000. Bij direct gevaar: bel 112.

*Nick is een gefingeerde naam. 

“Ik zet nu mijn negatieve ervaring om in iets positiefs.”