Sven en Taim vragen aandacht voor Wereldstotterdag

Leuk is het niet. Nee, stotteren is stom, vindt Sven. Zoals tijdens een boekbespreking. Hij zit niet weken van tevoren in de zenuwen, maar op de dag van de bespreking is het een heel vervelend gevoel. “Waar ik bang voor ben? Dat mensen me gaan uitlachen, al doen ze dat niet vaak”, zegt Sven. Toch is er altijd die angst. “Je weet nooit precies of en wanneer je gaat stotteren. Dat maakt het zo lastig.” 

Verkeerd antwoord

Taim droomt ervan om profvoetballer te worden, maar als hij met z’n vriendjes op het asfalt een potje voetbalt, wordt hij wel eens overgeslagen omdat hij niet uit z’n woorden komt als hij roept om de bal. Veel kinderen die stotteren vertonen vluchtgedrag, mijden situaties die moeilijk of ingewikkeld zijn. Zo gaf Taim op school bewust een verkeerd antwoord tijdens een mondelinge overhoring omdat hij niet wilde stotteren. Taim: “Terwijl ik het juiste antwoord wél wist, maar ik was bang om het niet goed uit te kunnen spreken.”

Expres stotteren

“Een van de methodes om de druk weg te nemen is expres stotteren”, zegt logopedist-stottertherapeut Ilanda de Dood die Sven en Taim begeleidt. “Door bewust de woorden niet vloeiend uit te spreken ebt de angst om te stotteren weg. Dat heeft een positief effect op het gevoel van degene die stottert. Toen Taim net bij mij in de praktijk kwam, kon hij soms wel minuten lang vastzitten om een woord uit te spreken. Desondanks wilde hij per se op school een spreekbeurt houden. Dat zou heel lastig kunnen worden, maar we bedachten een truc. We oefenden samen, dus ik stond vlak achter hem en las de spreekbeurt zachtjes mee. Op school deed de juf dat ook en deze truc werkte fantastisch. De spreekbeurt werd zelfs beloond met een tien!”

Oorlog

Ilanda: “Stotteren is in de meeste gevallen genetisch bepaald. Of het eruit komt hangt af van triggers. Taim woonde tot zijn vierde in Syrië en maakte de oorlog van dichtbij mee. Grote kans dat die periode de trigger is geweest voor zijn stotteren. Hij kon écht vastzitten. Svens stotteren gaat meer met ups en downs. In fases gaat het goed en dan plotseling weer minder. Ik werk nu al enige tijd met deze jongens en ze wilden zelf heel graag vertellen over hun spraakstoornis. Daar ben ik alleen maar ontzettend trots op, want beide jongens hebben enorme stappen gezet. Dat het jongens zijn is overigens niet verwonderlijk. Maar liefst 75% van de mensen die stotteren is mannelijk. Dat komt vooral door de groeispurt die jongens ondergaan. Meisjes groeien veel geleidelijker. Die plotselinge ontwikkeling van lichaam en brein kan een spraakstoornis triggeren.” 

Dromen

Sven en Taim dromen er niet alleen van om nooit meer te stotteren, maar ook van een sportcarrière; Sven als honkballer bij de New York Yankees en Taim als voetballer bij Ajax. Wat zouden de jongens doen als ze niet meer zouden stotteren? Sven: “Ik zou een heel boek voorlezen. Niet voor de klas, maar voor de héle school.” Taim zou dan - tegenover heel Nederland - een presentatie geven over Ajax. De keuze tussen nooit meer stotteren of een sportcarrière als stotterende topsporter is volgens Ilanda snel gemaakt. “Ze kiezen nagenoeg allemaal voor dat waar ze in kunnen uitblinken, zoals topsport. Dat is heel herkenbaar voor mensen die stotteren. Het praten gaat minder, maar dat wordt gecompenseerd op een ander vlak. Daarom is Wereldstotterdag ook zo belangrijk. Er gebeurt zo veel in de koppies en lang niet iedereen weet dat. Daarom is het goed om het bewustzijn te vergroten. Wel of niet een zin afmaken als iemand blijft hangen? Vraag het gewoon. Die openheid is belangrijk, dat is ook het doel van deze internationale dag. Wat het met mij doet als ik iemand van zijn stotteren af kan helpen? Dat blijft geweldig en kan me nog steeds ontroeren. Zeggen wat je wil is een eerste levensbehoefte hè.”  

.