Nico Verkade voer, fietste en liftte 57 jaar geleden naar Tokio

Nieuws
Nico Verkade bij zijn verzameling bonsaiboompjes: ‘Ik voel mij nog steeds a lucky boy’
Nico Verkade bij zijn verzameling bonsaiboompjes: ‘Ik voel mij nog steeds a lucky boy’ Foto: Marieke Roggeveen

Alphen aan den Rijn – In Japan wordt op vrijdag het Olympisch vuur aangestoken en gaan de Zomerspelen officieel van start. Vanwege aangescherpte COVID-maatregelen is besloten dat de Olympische Spelen voor lege tribunes gehouden worden.

Marieke Roggeveen

“Begrijpelijk, maar wel jammer”, vindt Alphenaar Nico Verkade (82), die 57 jaar geleden uit frustratie en teleurstelling met een rugzak en een tentje zijn ouderlijk huis verliet en, vooral liftend, aan een reis begon met als voornaamste doel: het bijwonen van de Olympische Zomerspelen in Tokio in augustus 1964.

Wereldreis

De frustratie en teleurstelling had te maken met een knieblessure. “Ik heb altijd een beetje last gehad van hoogmoedswaanzin”, vervolgt Nico lachend. “Ik was lid van AAV’36 en liep redelijke tijden op de 800 en 1500 meter. Ik dacht: als ik hard ga trainen, kan ik meedoen aan de Olympische Spelen. Toen een arts mij vertelde dat dit door mijn knieblessure niet zou lukken, besloot ik als toeschouwer naar de Olympische Spelen in Tokio te gaan, dan was ik in er ieder geval toch bij.” Na de Spelen bezocht Nico nog onder meer de Filipijnen, Singapore, Australië, Curaçao, de Dominicaanse Republiek, Haïti, Jamaica, de Canarische Eilanden, Marokko, Gibraltar en Parijs, om uiteindelijk, 2,5 jaar later, in december 1966 weer terug te keren in zijn ouderlijk huis. Nico: “Precies op de verjaardag van mijn moeder, zoals ik had beloofd.”

Anton Geesink

Nico begon zijn reis met een boottocht van Rotterdam naar Montreal (Canada), daarna ging hij vooral liftend verder en bereikte hij twee dagen voor de Spelen Tokio. Nico laat het fotoboek zien dat zijn vrouw Ria heeft gemaakt voor zijn 80-ste verjaardag. “Ik vond dat het verhaal van Nico’s wereldreis niet verloren mocht gaan”, verklaart Ria. 

Soms kwam ik dagenlang niemand tegen, dus kon ik ook nergens mijn drinkwater bijvullen

In Tokio was Nico elke dag te vinden in het Olympisch stadion waar hij de atletiekwedstrijden volgde, ook was hij getuige van de legendarische judofinale die door Anton Geesink werd gewonnen.

Zwervers en bedelaars

Nog steeds vertelt Nico met veel enthousiasme over zijn indrukwekkende reis. “Ik heb zoveel meegemaakt: bij verschillende mensen thuis gegeten en/of geslapen en ook samen met zwervers en bedelaars geslapen. In een slaapzaal waar de bedden drie hoog waren opgestapeld en waar ik met mijn arm door het hengsel van mijn rugzak sliep. In Australië heb ik een fietstocht gemaakt van 3000 kilometer, van Darwin naar Melbourne. Soms kwam ik dagenlang niemand tegen, dus kon ik ook nergens mijn drinkwater bijvullen. Op een gegeven moment viel ik door uitdroging van mijn fiets, gelukkig vlakbij een klein ziekenhuis waar ik na anderhalf uur aan het infuus weer verder kon. Om geld te verdienen, had ik verschillende baantjes: in de bouw, in havens, in mijnen, in een laboratorium... Dat stelde niet veel voor, hoor: gewoon schepjes van een of ander goedje ergens in doen. Ook heb ik nog drie weken lang afrasteringen gemaakt voor cowboys.”

A lucky boy

“Tja”, verzucht Nico met het fotoboek nog op zijn schoot. “Dat was toen en nu zijn opnieuw de Olympische spelen in Tokio. Ik probeer zoveel mogelijk te kijken, in elk geval naar de atletiekonderdelen. Weet je dat je thuis voor de tv alles nog beter ziet dan op de tribune in Tokio? Bovendien wordt alles vaak genoeg herhaald, voor als je ‘s nachts niet kunt kijken. Nico wijst naar de titel ‘I am a lucky boy’ op de voorkant van het fotoboek. Zo voel ik mij nog steeds: a lucky boy!”