‘Samen exposeren is voor ons heel speciaal’
BOSKOOP – Als vader en dochter samen exposeren, hoe leuk is dat? Heel leuk en heel bijzonder, vinden Ton van Steenbergen (59) en Merel van Steenbergen (29). Ze doen voor het eerst samen mee aan de kunstroute Schone van Boskoop, op 2 en 3 oktober. En dat is de bekroning van een bijzondere tijd, waarin Merel zichzelf als kunstenares ontdekte, begeleid door vader Ton.
Morvenna Goudkade
Overal in de regio gaan kunst- en atelierroutes van start, zo ook in Boskoop. Daar laten komend weekend op zeventien locaties kunstenaars hun werk zien. Van schilderijen, beelden en foto’s tot keramiek, illustraties, sieraden en meer.
Voor een gevestigd kunstschilder als Ton is werk exposeren een bekend fenomeen, maar deze keer is het toch anders. “De eerste keer samen met mijn dochter, dat vind ik heel leuk en ook heel spannend. Eigenlijk ben ik vooral bezig met haar werk, ik wil dat het heel goed voor het voetlicht komt. Ik hoop dat veel mensen komen kijken.”
‘Geweldig wat kunst brengt’
Merel kijkt er ook erg naar uit, zegt ze. “Mijn vader is een grote steun voor mij, ik leer heel veel van hem. Dat we nu samen exposeren, in zijn atelier, vind ik heel speciaal.” Ton kreeg op de middelbare school van zijn mentor het advies om naar de kunstacademie te gaan. “Ik tekende en schilderde heel graag. Zelf had ik nog niet gedacht aan een kunstopleiding of een leven als kunstenaar. Maar ik ben naar de kunstacademie gegaan en ben aangenomen.”
‘Ik leer heel veel van mijn vader’
Sindsdien werkt Ton als kunstenaar. Hij maakt vrij werk en daarnaast illustraties in opdracht. Zijn werk wordt verkocht via de kunsthandel. Ook geeft hij les in tekenen en schilderen. Hoe vindt hij het dat dochter Merel in zijn voetsporen treedt? “Als onze kinderen doen waar ze gelukkig van worden, ben ik ook gelukkig. Natuurlijk vind ik dit heel leuk, al had ik het vroeger nooit gedacht.” Merel zelf ook niet, ze was altijd een ‘sportmeisje’, zegt ze. “Vanaf mijn zesde heb ik aan atletiek gedaan, op vrij hoog niveau. Ik ben vier jaar in Amerika geweest, met een speciale sportbeurs. Ik studeerde en zat in het atletiekteam van de universiteit.” De prestatiedruk was hoog, heel hoog, blikt Merel terug. “Het was een pittige periode, trainen, trainen, trainen. Wedstrijden lopen, regionaal en nationaal. Sport beheerste mijn leven. In die tijd ben ik over mijn grenzen gegaan, fysiek en mentaal.” De balans raakte zoek en Merel kreeg een eetstoornis. “Ik ben afgestudeerd, maar daarna teruggegaan naar Nederland. Toen ben ik ernstig ziek geweest, anorexia nervosia, ik kon niet meer werken en heb een tijdlang weer bij mijn ouders gewoond. Omdat ik geen uitlaatklep meer had, begon ik met tekenen en schilderen. Ik trok heel veel met mijn vader op, ging met hem mee als hij cursus gaf en schilderde thuis verder. Het was iets waar ik me op kon richten in een heel moeilijke periode, het gaf me ontspanning en plezier. Ik dacht dat het tijdelijk zou zijn, dat ik zou stoppen als ik weer hersteld was, maar ik wilde doorgaan.” Merel heeft haar leven weer op de rit, ze woont samen met haar vriend, heeft een parttimebaan bij een welzijnsorganisatie en werkt daarnaast als zelfstandig schilderes en illustrator.
Vader Ton is ook happy. “Ik vind het geweldig dat kunst haar zoveel brengt. Dat begrijp ik zelf heel goed. Iets maken geeft mij heel veel voldoening. Het gaat niet zomaar, het is vaak een worsteling, maar dat is goed, het moet niet te makkelijk zijn. Soms lukt het niet, maar als het dan wél lukt, krijg je zo’n dopamine hit. Dan ben je intens gelukkig.”
Dit is de rubriek Rosarium Gesprekken, deel 356
