‘Een roeping? Nou, je moet er gevoel voor hebben’

Morvenna Goudkade

Op 1 juli werkte ze precies 40 jaar in de zorg. Een leuke dag, zegt Maaike. ,,Mijn zorgteam had een speciale ‘vergadering’ geregeld, als verrassing. Ik kreeg bloemen en er werd een woordje gedaan.” 

‘In de wijk heb je je eigen tokootje, zeg maar’

Ze is er in al die jaren nooit tussenuit geweest, maar heeft wel verschillende dingen gedaan binnen de zorgorganisatie, Zorgpartners Midden-Holland. Inmiddels werkt ze alweer dertien jaar in de wijk. Als verzorgende i.g. - wat staat voor individuele gezondheidszorg - heeft ze een uitgebreid takenpakket: van hulp bij wassen en aankleden en steunkousen aantrekken tot injecties geven, stomaverzorging en het toedienen van vocht, zuurstof, voeding of medicijnen.

Maaike begon als 18-jarige leerling in een verzorgingshuis in Reeuwijk, de toenmalige Reehaven, nu Reehorst geheten. Ze woonde toen nog in Waddinxveen. Ze werkte als helpende en deed intern de opleiding tot verzorgende. ,,De zorg veranderde geleidelijk aan”, vertelt Maaike. ,,In het begin was een verzorgingshuis vooral een ‘bejaardentehuis’, mensen waren wel ouder, maar hadden doorgaans niet veel zorg nodig. Maar in de loop der jaren werd de zorg steeds zwaarder. Mensen bleven langer thuis wonen, maar als ze dan bij ons kwamen waren ze echt zorgbehoeftig.”

‘Geen dag is hetzelfde in de zorg’

Maaike is in die tijd afdelingsleider. Ze trouwt, met een Boskoper, en gaat in het kwekersdorp wonen. Als ze een gezinnetje krijgt, doet ze een stapje terug. ,,Om een afdeling te leiden, moest je fulltime werken, dat vond ik met een baby teveel van het goede. Toen onze dochter is geboren ben ik minder gaan werken, maar ik ben nooit gestopt.”

Als Zorgpartners begint met het bieden van thuiszorg, in de wijk, is ze meteen geïnteresseerd. ,,Ik heb me daarvoor aangemeld en heb eerst een tijdje ‘combi’ gewerkt, een paar ochtenden in de wijk en dan weer een paar ochtenden in het verzorgingshuis. Toen de vraag naar thuiszorg steeds meer ging groeien, ben ik helemaal overgestapt naar de wijk. Sindsdien werk ik in Boskoop, mijn eigen dorp dus.”

Het is heel anders, vertelt ze ,,In de wijk werk je veel meer op jezelf, je komt in onverwachte situaties, je bent meer op jezelf aangewezen. Je hebt je eigen tokootje, zeg maar.”

Haar werk is meer dan een baan, zegt Maaike. ,,Een roeping? Nou, je moet er wel gevoel voor hebben. Als je zelf een keer een slechte dag hebt, zet je dat opzij. Je moet er zijn voor je cliënten.”

Het is soms heftig. ,,Ik werk ook bij terminale cliënten. Dan kun je niet altijd na tien minuten zeggen: ‘Nou, ik ga weer’. En dat doe ik dus ook niet. Die mogelijkheid om wat extra steun te bieden is er gelukkig wel, ook al hebben we een tijdsschema.” 

Geen dag is hetzelfde in de zorg, zegt ze. ,,Het werk blijft altijd een uitdaging. Je weet nooit van tevoren hoe het zal gaan.” Ze maakt soms heftige dingen mee. ,,Als er iets aangrijpends is gebeurd, laat me dat niet meteen los. Na een late dienst ga ik niet meteen slapen, dan moet ik het eerst even laten bezinken.” Toch heeft ze nooit gedacht om de zorg vaarwel te zeggen. ,,Ook niet tijdens corona. Het blijft mooi werk en het is nódig.”

Dit is de rubriek Rosarium Gesprekken, deel 345