‘Het is echt moeilijk als je een plan hebt en alles verandert plotseling’

Chrit Wilshaus

Inmiddels wonen ze nu ongeveer acht maanden in de Vliet. Dat hij (al) zelfstandig heeft gewoond in zijn geboorteland, heeft alles met school te maken. Dat was een bewuste keus, verduidelijkt Anton desgevraagd. Op die manier kan hij namelijk eindexamen doen op de school in de stad waar hij op dat moment woont. Zijn school was volgens hem “een soort mix” tussen havo en vwo. Anton wilde trouwens in Kiev naar de universiteit. In de tijd dat hij zelfstandig woont, heeft hij regelmatig telefonisch contact met zijn moeder. Hij vertelt het allemaal in het Nederlands, een taal die hij in korte tijd al behoorlijk heeft leren beheersen, zo blijkt. Vlak voor zijn eindexamen gooit de Russische president Poetin echter roet in het eten door het zelfstandige Oekraïne binnen te vallen. (Zijn examen in Oekraïne heeft hij inmiddels online vanuit Rotterdam gedaan). Blijven is geen optie meer voor Anton, diens moeder en Matviy die daarom naar Nederland komen. “Mijn vader woont namelijk al vijf jaar in Rotterdam”, verduidelijkt Anton. “Mijn ouders leven apart maar hebben wel een goede relatie. Mijn vader is vrachtwagenchauffeur en rijdt door heel Europa. Ik ben wel eens met hem mee geweest. En nu doe ik regelmatig samen iets met hem. Bijvoorbeeld naar Hoek van Holland fietsen.” 

Echt moeilijk

Hoewel hij blij is dat hij nu in Nederland woont en in Schiedam naar school kan gaan, was het zeker niet gemakkelijk om Oekraïne de rug toe te keren. Vooral niet als je voor jezelf een plan hebt uitgestippeld en de omstandigheden (lees: de oorlog) daar een dikke rode streep door zetten. Anton beschrijft het als volgt: “Het is echt moeilijk als je een plan hebt en alles verandert plotseling. Ook moest ik afscheid nemen van mensen. Bijvoorbeeld van een goede vriend.” Maar bijvoorbeeld ook van de club waar hij graag voetbalde. Een balletje trappen doet hij trouwens nu regelmatig in zijn vrije bij Excelsior Maassluis. Maar ook vindt hij het leuk om te zwemmen bij zwembad Dol-fijn of om naar filmpjes te kijken op YouTube. Tijdens het gesprek maakt hij duidelijk dat vriendschap en vrienden maken erg belangrijk voor hem is. Vooral de vraag wat echte vriendschap eigenlijk is, houdt hem erg bezig.

Goeie snacks

Hoewel er natuurlijk culturele verschillen zijn tussen Nederlanders en Oekraïners, zijn die volgens Anton niet zo heel erg groot. Maar er zijn zeker zaken waar hij zich aan ergert. Zoals met je schoenen op de bank in de bus zitten. Zoiets doe je niet, is zijn stellige overtuiging. “Je moet aanvoelen wat wel of niet kan.” Verder heeft hij ervaren dat Nederlanders direct zijn. Hoewel direct soms ook bot kan betekenen, benadrukt Anton dat hij die directheid van ons wel kan waarderen. Minder gecharmeerd is hij dat wij alles, of veel in ieder geval, volgens een vast patroon doen. Zoals de warme prak verorberen om zes uur ’s avonds. “Bij mij werkt dat niet zo. Ik eet als ik honger heb.” Moest je eigenlijk wennen aan het Nederlandse eten? “Door de globalisering eten jullie in Nederland eigenlijk hetzelfde als wat ze overal eten. Verder hebben jullie goeie snacks. Gevraagd naar wat hij dan lekker vindt, antwoordt Anton: “Kroketten en bitterballen maar ook stroopwafels, vind ik lekker.”

Geen definitief besluit

Anton benadrukt de Nederlandse taal en cultuur te respecteren. “Ik wil heel graag Nederlands leren. Dat kan me helpen om verder te komen in dit land.” Wat dat Nederlands leren betreft, zit het wel goed, kan iedereen constateren die hem wel eens heeft ontmoet. Overigens heeft hij zich ook verdiept in andere belangrijke talen. Zoals Duits en Engels. Over of en wat hij zal gaan studeren heeft hij nog geen definitief besluit genomen. Informatica is een richting waar hij nu over nadenkt.” Dat Anton nog niet precies kan aangeven wat hij wil, daarover twijfelt, is niet heel bijzonder; meer jongeren ‘worstelen’ met die vraag. Wat het in zijn geval uiteraard gecompliceerder maakt, is de oorlog in zijn geboorteland. “Wat mensen in Europa voor Oekraïne doen, is best goed. Ik wil gewoon dat er in de toekomst geen oorlog meer is maar dat mensen elkaar helpen.” Volgens Anton moet iedereen een goed leven kunnen hebben.