Column Anke
Waar was jij, toen...
25 Februari 2009: Ik werkte op kantoor Nieuw-Vennep, samen met mijn collega's van de Witte Weekbladen van de Bollenstreek, de Rijn- en Veenstreek en de Haarlemmermeer. We zaten nog maar net op deze locatie in Nieuw-Vennep.
Ineens brak een soort onrust uit op de redactie. De eerste berichten kwamen binnen van een neergestort vliegtuig in de buurt van de Polderbaan, vlakbij Zwanenburg. Naast dat er altijd een rilling over je rug gaat wanneer een vliegtuig is neergestort, was het nu ook nog eens heel dichtbij. Het voelde alsof we het vliegtuig hadden horen crashen. Want op hoeveel kilometer zaten we er vanaf? Vijftien? Max.
De adrenaline stootte door het bloed van de collega die het Witte Weekblad van de desbetreffende regio maakte. Er werd snel contact gelegd met de drukkerij of de geprinte platen voor de krant, die al af was, nog waren terug te halen. Het kostte wat moeite, maar één pagina kon gewijzigd worden. De redacteur sparde snel met een correspondent die vlakbij de onheilsplek woonde en ook een fotograaf kon snel ter plaatste gaan. Het artikel zou een scoop worden.
Maar daartegenover voelden we, op die redactie, allemaal een soort angst. Want een vliegtuig dat neerstort, daarbij zijn bijna altijd doden te betreuren. Zeker toen we vernamen dat het vliegtuig in drieën was gebroken, werden onze kelen dicht geknepen. Er had zich echt een ramp voltrokken.
Dat soort momenten, die blijven je een leven lang bij. Het neerstorten van de MH17, de Bijlmerramp, de vuurwerkramp in Enschede. Maar ook 'rampen' buiten Nederland staan voor altijd in je geheugen gegrift; de tsunami op tweede kerstdag en natuurlijk '9/11' en ik schaar de moordaanslag van Anders Breivik er ook onder, evenals de grote aanslag in Parijs, waarbij vooral theater Bataclan een doelwit was. Je hoeft maar even je ogen te sluiten en je weet weer waar je was toen je dat nieuws hoorde.
Waar was jij, 10 jaar geleden op 25 februari, toen vlucht TK 1951 neerstortte in dat weiland zo heel dichtbij?