Perfect Day
Een Engelstalige titel – en dat voor iemand die houdt van de kracht en schoonheid van het Nederlands. De titel van een liedje van Lou Reed dat in 1972 werd uitgebracht, een heerlijk zwijmelliedje, waarop je met één van die eerste vriendjes tijdens feestjes zo perfect kon 'slijpen'. Tijdgenoten hebben daar een beeld bij. Dit is een officiële betekenis ervan: Informele jeugdtaal. Innig tegen elkaar aan dansen; met langzame pasjes over de dansvloer bewegen. Schuifelen. Het eerste eenvoudige pianospel alleen al zet de toon. Dan Lou Reed's stem. Zacht, ingehouden tót het refrein: "Oh, it's such a perfect day, I'm glad I spent it with you." Afgelopen week schoot het me te binnen toen ik in Schoorl wandelde door ons (nog) wondermooie herfstbos met mijn hond. Voor mij zijn dat altíjd wel meditatieve momenten, maar op deze dag klonk in mijn hoofd dát liedje: such a perfect day. Daarin kwam ik mezelf tegen. Alles klopte vanaf het begin, gewoon nog op straat. Ik raapte her en der een verwaaide Kruidvat folder op en opeens was er dat blonde engeltje op haar pastelkleurige fiets. Ze stopte en vroeg of ze me kon helpen. Dat hoefde niet, een prullenbak was vlakbij. Maar alleen al dat vriendelijke gebaar van een kind dat zág, wat iedereen zou moeten begrijpen: met elkaar moeten we het doen. Blij liep ik verder. Af en toe waren er medeweggebruikers of tegenliggers om in te halen, meestal zetten hond en ik er flink de pas in. We groetten elkaar, maakten over en weer grapjes. Zodra er andere honden in zicht zijn, heeft de ervaring me geleerd dat mijn viervoeter die confrontatie niet altijd aankan. In het bos klik ik haar dan vast, stel ik haar gerust. Hoe fijn ís het dat er mensen zijn die deze woordloze taal nog verstaan en dan hun eigen hond óók aanlijnen. Die ochtend was er zonder uitleg dat begrip, die vriendelijkheid. We mochten er gewoon zijn, hond en ik, deel van een prachtig geheel, zodanig dat ik mezelf vergat en tegelijkertijd met mijzelf op weg was, zoals de zanger in zijn song. Such a perfect day! Dáár gaat het om in het leven, precies zoals het liedje bezingt: de kleine dingen die ertoe doen, of je nu met je geliefde rondloopt of alleen bent. Boze boeren, boze bouwers; bomen die het moeten ontgelden voor óns luxe leventje. De hang naar nóg meer geld, hebberigheid. Problems all left alone… Het NU. Dankbaarheid. Géén oordeel, er hooguit iets van vinden. Misschien moeten we terug naar die jaren '70 vol eenvoud, verandering en vernieuwing. Kleinschaligheid. Elkaar simpelweg "gaande en erbij houden". Reed's allerbelangrijkste boodschap beseffend: You're going to reap just what you sow. Je oogst wat je zaait. Stilstaan bij jezelf en het kleine. Genoegen nemen met minder. Vriendelijkheid, aandacht, behulpzaamheid. De wereld een dansvloer. En elke dag éven… heerlijk slijpen!