Het echtpaar liep rustig over het bospad, zachtjes keuvelend met elkaar. Wellicht spraken zij over het feit dat de bomen er nog zo mooi bij stonden. Ik zat heerlijk op een bankje, genietend van de stilte om mij heen. De vrouw knikte vriendelijk, maar hoorde ineens aan haar stem dat het gesprek niet over de natuur ging. "Nee Gerrit, zo gaat het niet langer". Vol spanning wachtte ik wat er komen ging. "Ja, maar liefje, het is toch al over?" De man keek wanhopig naar boven, alsof iemand daar kon helpen. Ik hoopte van niet, want de toon begon juist wat leuker te worden en hoopte stiekem dat ik het gesprek kon blijven volgen. "Wie zegt mij, dat die sloerie jou met rust laat?", klonk het venijnig uit de mond van de vrouw. "Het is over liefje, geloof me nou". Het ging over vreemdgaan. Als ze maar niet door zouden lopen. Ze bleven staan, de vrouw keek schuin naar mij maar ik keek vol verbazing naar alles om mij heen, behalve naar die twee. Plots werd de man ongeduldig. "Nou moet je toch eens ophouden, ik krijg van jou ook geen kans, je begint gelijk te zeiken over van alles en nog wat, kappen nou! Als we het opnieuw gaan proberen, moet je ook stoppen om die ouwe teek te bellen". "Ouwe teek, nee alsof jij een zijderups bent!" Op dat moment vond ik het tijd om huiswaarts te gaan. Ik kon het niet laten terwijl ik langs hen liep en vriendelijk knikkend zei: "Weet wat je hebt, laat wat je pakt en geniet beiden van een goede oude dag". Ik vond het wel wijs klinken, maar versnelde mijn pas. Stel je voor dat ik een knal voor mijn kanis krijg wegens mijn bemoeienis. Ietsje verder keek ik achterom en zag dat zij stonden te knuffelen. Laat ik maar geloven dat zij mijn wijze woorden ter harte hebben genomen.
Bemoeial
Co Backer,
jalbacker741@telfort.nl