Recht van spreken
Binnenkort mogen we ons wederom democratisch voor de gek laten houden. Er wordt van alles beloofd maar totaal anders uitgevoerd. Het stemmen voor de Provinciale Staten is allereerst een populariteitsmeting van het huidige kabinet. Men zegt als je niet gaat stemmen dan heb je ook geen recht van spreken. Maar als je wel gaat stemmen op een partij met verkiezingsbeloften die vervolgens bijna niet worden nagekomen, heb je dan recht van spreken? Zo houden we elkaar voor de gek en geven we politieke partijen de vrije hand om naar eigen inzicht te handelen. Partijbelangen en het pluche prevaleren boven de stem van de kiezer. Onze stem wordt nu gevraagd voor de waterschappen. Wie moet er in het Algemeen Bestuur van het Hoogheemraadschap? Ik heb geen flauw idee. Dijkgraaf lijkt me overigens wel een mooie betaalde baan. Toen ik 51 jaar geleden mocht stemmen was ik enthousiast. Dat stemmen was wel iets bijzonders. Je was volwassen en je mocht een keuze maken. Ik weet nog dat ik zenuwachtig was. In het stemlokaal, de Vondelschool aan de Zweedselaan, vroeg een vrouw mijn paspoort. Zij wenste me succes. Ik liep naar het hokje, die voorzien was van een onooglijk verschoten gordijn. Op de stemtafel lag hét rode potlood. Voorzichtig pakte ik het potlood en zette het met gevoel van overwinning op het rondje behorende bij lijst 1. Nee hé, heb ik weer. Dit rode geval had geen puntje. Mijn voorganger had de punt eraf gebroken, zonder daar melding van te maken. "Mevrouw, ik wil stemmen maar mijn puntje is eraf", sprak ik zachtjes tot haar. De opmerking die ze maakte dat haar puntje ook weleens afbreekt ontging mij in het geheel. De punt werd er aangeslepen en eindelijk had ik recht van spreken. Nu weet ik beter.
Co Backer
jalbacker741@telfort.nl