'Wij' gevoel
Wij Nederlanders gaan bij elkaar op de koffie in plaats van op visite, en onze typische Hollandse stroopwafel plaatsen we op de rand van ons dampende bakkie leut. Als wij vervolgens naar een leeg kopje staren en door het praten een droge mond krijgen, is het niet altijd vanzelfsprekend dat het kopje wordt bijgevuld. Misschien zijn wij zoals wordt beweerd krenterig, maar als echte Nederlander kan ik daar prima mee omgaan: Ik zou nog best een bakkie lusten, maar ik vraag er niet om. Ik ben trots op onze cultuur, op onze boerenkool met worst en zuurkool met varkensspek, onze volksmuziek en Hollandse Nieuwe met uitjes die gevangen is in Denemarken. Onze oliebollen op oudejaarsdag, ons draaiorgel van Perlee, onze kroketten en patatje oorlog, ons kloteweer, het rode licht van een stoplicht waar we niet voor stoppen, als iemand in elkaar wordt gebeukt duiken we er met z'n allen bovenop. Onze Mark Rutte, ons enorme scala aan gedoogde verdovende middelen waar menig toerist de wereld voor doorkruist, onze coffeeshops, ons gedoogbeleid op alles wat niet mag. Het zijn 'onze jongens' als het Nederlands elftal speelt: Onze overwinning en bij verlies boren we ze de grond in. Onze molens, onze dierentuinen, onze Koningsdag en ons broodje paling, onze Afsluitdijk, onze Johnny Jordaan en André Hazes, onze drop, ons pikketanissie, onze tulpen uit Amsterdam die niet uit Amsterdam komen. Onze zuinigheid, ons Beverwijks dialect, onze Sinterklaas en onze Zwarte Piet, onze zware shag en de rest van onze clichés. Onze tolerantie, onze intolerantie. Ik ben er trots op, en blij met wat we nog hebben; alles wat ons Nederlanders tot echte Nederlanders maakt. Het wij-gevoel mag ik dagelijks beleven: in de bus, in Beverwijk, in Heemkerk en in Wijk aan Zee, op straat, thuis en waar ik ook kom, voel ik een WIJ!!!
Co Backer, jalbacker741@telfort.nl