Samen dapper en kwetsbaar als Mona
Door: Brechtje Zwaneveld
ALKMAAR - In het repetitielokaal, aan een tafel vol scripts en koffiebekers, vertellen Sophie van Winden en Kirsten Mulder over de voorstelling 'Kom hier dat ik u kus'. "We mogen elkaar gewoon aanvullen toch?"vraagt Kirsten, "We kunnen namelijk bijna niet anders meer." Sophie lacht instemmend. In 'Kom hier dat ik u kus' spelen de twee actrices samen de rol van één vrouw, Mona. Hun zinnen buitelen tijdens het gesprek al net zo over elkaar als in de voorstelling.
In 'Kom hier dat ik u kus'
De voorstelling, een bewerking van de gelijknamige bestseller van Griet op de Beeck, vertelt hoe Mona worstelt met het onvermogen en egoïsme van de mensen om haar heen. Telkens probeert Mona zich te gedragen zoals van haar verwacht wordt, maar binnenin haar kolken allerlei vragen en gedachten.
Kartelig
Sophie: "We zijn allebei soms de reële Mona en soms haar innerlijke stem. Die twee stemmen zitten niet netjes over ons verdeeld." "Daardoor krijgt het personage iets karteligs", gaat Kirsten verder; "Net zoals in het echte leven, je innerlijke stem en wat eruit komt houden zich meestal ook niet consequent aan hun 'rol', die stemmen lopen door elkaar." "Precies", vult Sophie aan. "De grilligheid van een innerlijke dialoog kunnen wij doordat we met z'n tweeën zijn heel goed laten zien. Met vallen en opstaan ploetert Mona door het leven.
Kiezen
Als 9-jarige houdt ze zich staande in een kil gezin, als 24-jarige probeert ze een weg te vinden in haar werk en in de liefde om uiteindelijk als 35-jarige te durven kiezen voor zichzelf. Voor beide actrices is zo'n innerlijke worsteling herkenbaar. Niet zozeer de holle eenzaamheid uit Mona's jeugd en het gemis van warme en betrokken ouders, maar vooral Mona's mechanisme om zich constant verantwoordelijk te voelen voor het geluk van anderen.
Zelfvertrouwen
Kirsten: "Ik heb net als Mona moeten leren dat je niet moet vergeten wat voor jouzelf belangrijk is. Vroeger had ik de neiging om het gevoel van een ander over te nemen en dan daarop te reageren in plaats van me af te vragen wat ik zelf eigenlijk wil."
Sophie beaamt: "Het mooie aan het stuk is dat wij als vijfendertigjarige Mona terugkijken op Mona als kind en als adolescent. Ik merk dat ikzelf Mona net een paar stapjes voorbij ben in zelfvertrouwen en voor mezelf opkomen. Ik moet tijdens het repeteren af en toe oppassen dat ik ons personage wel haar onbeholpenheid en ontwikkeling gun en haar niet alvast wat dapperder maak dan ze op dat moment is."
Lees verder pagina 6.