Europa, van droom naar nachtmerrie
Toen mijn vriendin zo'n twintig jaar geleden zwanger was, wilde ze de baby 'Europa' noemen. Want Europa was een naam die bij hoop, verwachting en kracht hoorde. Een klank die positivisme uitstraalde. Gelukkig werd het een jongen. Dus was Europa ongepast. En dat is maar goed ook, want tegenwoordig wordt de term 'Europa' al lang niet meer geassocieerd met hoop en kracht. Langzaam is dat veranderd naar vrees en onderdrukking.
Scherpe scheiding
Bij Europa is de scherpe scheiding duidelijk geworden tussen de 'machthebbers' en 'het volk'. Hoe hard men ook van de kansel preekt over de zegeningen van Europa, hoe minder het geliefd wordt door de burger. En dat is niet zo vreemd. Als je voor Europa bent word je uitgemaakt voor 'links fascist' en als je tegen bent onderga je hetzelfde lot, maar dan als 'rechts fascist'. En als je helemaal niet stemt "dan is het je eigen schuld en mag je sowieso niet meer meepraten". Dat nodigt niet echt uit tot discussie over het onderwerp en zelfs het woord Europa is een gegarandeerde opmaat tot een ruzie.
Hoe bestaat het toch dat de dames en heren in Brussel en Straatsburg niet duidelijk kunnen maken wat de voordelen zijn terwijl ze er zelf zo vurig van overtuigd zijn? Hoe bestaat het toch dat de tegenstanders uit alle lidstaten de machthebbers niet duidelijk kunnen maken wat de nadelen zijn terwijl ze er zelf zo vurig van overtuigd zijn?
Verharding
Er zijn allerlei voor- en tegenargumenten te noemen voor deze zoveelste poging om van Europa een eenheid te maken. Maar voorlopig zorgt het alleen maar voor verdeeldheid tussen mensen onderling en verharding in de politiek. En hoe vurig je er ook voor of tegen bent, dit lijkt mij toch precies het tegenovergestelde van wat men voor ogen had.
Ongemakkelijk gevoel
Het is voor mij beangstigend om te zien dat hele groepen mensen fanatiek tegenover elkaar staan en eigenlijk wachten op een welbespraakte leider die hun gevoelens verwoordt. Dat geeft mij een ongemakkelijk gevoel. Europa. Gelukkig werd het een jongen.
Ruurd Barendsen