LED
Ik wilde het leeslampje voor mijn dochter afrekenen. Voor mij stond een goedgeklede vrouw. Ze vertelde dat ze een wandlamp van haar kinderen had gekregen en nu zocht ze er een lampje bij.
'Dat wordt een ledlamp', zei de man van de lampenwinkel. Hij droeg een grote snor en had een blauwe stofjas aan. 'Hoeveel Kelvin had u gedacht? 2000 of 2700?' Hij zette twee doosjes voor haar neer.
De vrouw had duidelijk nog nooit aan Kelvin gedacht. 'Kiest u maar', zei ze vol vertrouwen.
'Dan wordt het de 2000', zei de man. 'De 2700 valt erg vaak tegen.' Eén doosje ging terug en hij zette drie andere voor haar neer. 'Ik heb hem in 130, 250 en 450 lumen.'
De vrouw boog zich over de doosjes. 'Lumen? Kunt u mij zeggen wat dat is?'
'Watt is het probleem niet. Ze zijn allemaal A++.' Hij keek haar met enige trots aan. 'We proberen het eerst maar eens met de 250.' Hij opende het doosje. 'Dat zal je meemaken. Het is een e14.' Hij graaide in het schap achter hem. 'Ja, hier heb ik een e27, 250 lumen, maar het is een 2700. Dat wilden we niet.' Hij gaf haar een knipoog.
Er verschenen steeds meer doosjes op de toonbank. De man leek van geen ophouden te weten. De vrouw volgde hem als een toeschouwer bij een tenniswedstrijd. Zo af en toe schudde ze haar hoofd. Uiteindelijk onderbrak ze hem. 'Meneer', zei ze, 'een gewone gloeilamp, is dat niet een idee?'
De verkoper keek haar aan alsof ze hem een oneerbaar voorstel had gedaan. 'Dan overtreden we de wet, mevrouw. Dat wilt u toch niet?'
Met een verontschuldigende blik draaide ze zich naar mij. Dat wilde ze inderdaad niet. Hij pakte zijn verhaal weer op. Zij keek naar de groeiende verzameling doosjes en lampjes voor haar, zuchtte luid en draaide zich weer naar mij. 'Heeft u misschien interesse in een wandlamp? Voor een paar euro mag u hem hebben.'