Stop
Ooit was ik er ook één. Het had me best veel moeite gekost om er bij te komen. Oefenen voor de spiegel en doorzetten. Vooral dat laatste. Het heeft bij mij namelijk nogal een tijdje geduurd voordat ik er echt door heen was. Maar ja, toen was ik dan ook helemaal om. Koffie zonder ging niet meer. Wijntje zonder werd al helemaal een probleem. Pauze, kwam ik niet doorheen zonder. Begrip was er alom om je heen. Verjaardagen, feestjes ze stonden al voor je klaar. Zelfs bij een avondje oppassen werd er al rekening mee gehouden. Weliswaar gelimiteerd, maar toch. Bioscoopje pikken, dan moest je nog wel even uitzoeken waar je terecht kon. In de Frans Hals bios in Haarlem zat je goed. Had je je middelbare school achter je gelaten en ging je het hoger onderwijs in, kon je je lol ook op. Achterste rijen in het lokaal waren voor je gereserveerd. De NS viel in die tijd ook te prijzen. Speciale coupés waarin wij reizigers allemaal een behoorlijk partijtje mee konden blazen. Oktober was toen nog gewoon de wijnmaand. De herfst was er ook gewoon. De zomer- en wintertijd was nog niet uitgevonden en Stoptober al helemaal niet. Je stopte of je stopte niet. Je snakte naar stilte-coupés in plaats van rookcoupés. Je pauzes namen af, je vingers bleven leeg, je koffie smaakte echt wel minder en bij Samson dacht je niet aan Diederick maar aan shag. Doorzetten was een stille strijd totdat de rook om je hoofd was verdwenen (Boudewijn de Groot 1968). Oktober als stoptober kan ik aan mij voorbij laten gaan maar oktober als wijnmaand houd ik er gewoon in.
Pieta van der Mark