Advocaat met slagroom
Wanneer de nieuwe 'Libelle' in de bus ploft bij mijn vriendin gris ik deze meteen van de mat. De laatste bladzij, daar gaat het mij om. Altijd een gezellige boel daar. U raadt het vast al: 'Jan, Jans en de kinderen!' De onhandige streken van Jan, de scherpe humor van Jans, eigenwijze Catootje en natuurlijk de filosofische, rooie kater. Heerlijk! Nu wil het geval dat de 'opa' die elke dag op bijna het zelfde tijdstip langs mijn huis loopt, sprekend op de vader van Jan lijkt. Sigaartje, jasje, stropdasje, zelfs midden in de zomer. Soms maak ik een praatje met hem. Zijn lijfspreuk is altijd: 'Je weet maar nooit!'
Laatst liep ik in de Waarderhout. Mijn oog viel op de picknicktafel ergens in het gras. Tot mijn verrassing zag ik daar de mij bekende 'opa'. En... hij was daar niet alléén! De vier woordjes: 'je weet maar nooit' schoten mij onmiddellijk te binnen. Aarzelend liep ik in zijn richting. Behalve een dame zag ik ook nog een hondje. Een bruine teckel, precies Lotje uit 'Jan, Jans en de kinderen!'
De 'opa' had mij al in de gaten en wenkte me, de ouderwetse sigaar scheef in zijn mond. 'Ik zei het toch', riep hij uit: 'je weet maar nooit!' Glunderend wees hij naar de vrouw naast hem die zojuist uit een beautysalon leek te zijn gestapt: keurig gekapt haar, fleurige appelwangen, donkere jurk met rode bloempjes. Sprekend de Moeps van de strip!
Tussen hen in een fles 'Zwarte kip'. Moeps verheerlijkt lepelend uit een wijd glas. 'Ook een hapje?', vroeg ze mij terwijl ze haar roodgestifte lippen aflikte. 'Verrukkelijk hoor, dat advocaatje met slagroom!' Tot mijn opluchting hield ze het bijna lege glas voor de spitse snuit van Lotje die het kwispelend leegslobberde. Ik denk niet dat Jans dat goed had gevonden.
©Tom van Rossum