Lange Hugo
Voorop de fusiefolder wordt het meteen duidelijk; het gaat om een fusie van twee gemeentes die met de nieuwbouwwijk Broekhorn weliswaar tegen elkaar zijn aangebouwd, maar waartussen toch een wereld van verschil is. Aan de ene kant zie ik een foto van de traditionele Broekerveiling, gelegen naast een winkelcentrum dat op zondag nog steeds gesloten is, en aan de rechterzijde op de folder een foto van een druk plein bij de Middenwaard compleet met casino, waar op zondagmiddag mensen vanuit de hele omgeving inkopen komen doen. In de ene gemeente vind je traditionele landbouw van kolen, die zo van het land af in het familiebedrijf van Kramer nog bijna handmatig tot zuurkool worden verwerkt, terwijl Heerhugowaard elke ochtend leeg stroomt met forenzen die dagelijks op en neer pendelen naar hun kantoorwerk in Amsterdam.
In de folder vind ik geen valse beloftes over goedkoper en sneller. Op mijn werk heb ik twee keer een fusie van bedrijven meegemaakt en Ik heb nooit ervaren dat klanten of medewerkers er beter van werden. In het algemeen geldt dat het overschot aan medewerkers wordt ontslagen, de wachttijden aan de telefoon langer worden en het contact onpersoonlijker. 'Ons kent ons' is voor altijd voorbij. Vanaf de fusie moet alles, tot en met een bestelling van een bosje bloemen bij de plaatselijke bloemist, aan alle regeltjes voldoen.
Om het voor de burgers leuk te houden mogen we meepraten over de naam van de nieuwe gemeente. Eén naam steekt er al bij voorbaat met kop en schouders bovenuit: Lange Hugo. Bij Lange Hugo heb ik direct beeld. Ik zie een soort Langnek uit de Efteling op het Stationsplein staan. Lange Hugo kijkt met zijn pientere ogen over alles heen, houdt in de gaten dat Heerhugowaard niet stiekem de overgebleven eilanden in het Oosterdelgebied volbouwt en waakt voor een Alkmaarse invasie.
Margreet Hoek