Gulf maakt je dag
Hij was het. Die persoon. Een man in dit geval. Die persoon die net even iets extra's deed, waardoor je de hele dag vrolijker bent. Nu je dit leest, ken je vast ook wel zo'n persoon. Het kan een extra glimlach van een voorbijganger zijn, een 'hallo' van een leuke bouwvakker (want fluiten mag niet meer hè) of een gezellig praatje met de kassière.
Mijn kleine Gulfje
In mijn geval was het de beheerder van een klein Gulf tankstationnetje in Badhoevedorp. Toen ik voorreed met mijn bestelbus, liep deze grijsbehaarde, vriendelijk uitziende man naar buiten en vroeg hij of hij voor mij kon tanken. Dit leek voor even de ideale wereld wel! In eerste instantie schoot het 'Blonde Doos Stigma' door mijn hoofd, maar ik gaf deze goedlachse man graag een kans. Hij liet weten vaker een tanksessie aan te bieden als het even niet zo druk is. Hoe druk het doorgaans is bij dit kleine Gulfje weet ik niet, maar dat maakt voor zijn gebaar niet uit; dat iemand uit zichzelf een ander helpt, vind ik grandioos.
Briefje van 50.000
En daarmee tref ik meteen één van de grootste voordelen aan het wonen in Oeganda. Je hoeft daar nooit zelf te tanken. Sterker nog, je hoeft je auto niet eens uit om te betalen. Zodra je met je briefje van 50.000 shilling uit het raam wappert, zit je tank al zo goed als vol.
Paniek in de auto
Net als met de was doen, vind ik tanken een terugkerende vervelende klus. Ik laat mijn tank meestal zo ver mogelijk leeg lopen, voordat ik hem weer vul. Dit tot ergernis, nee zelfs tot paniek, van vrienden die meerijden of van mijn moeder, van wie ik de auto regelmatig leen.
'Dat iemand uit zichzelf een ander helpt, vind ik grandioos'
Dit is natuurlijk ook een keer misgegaan. Ik dacht dat ik die twintig kilometer naar huis nog wel zou redden. Om 02.00 uur 's nachts. Net buiten Haarlem… Ik kan je vertellen dat dat naar was, en koud, en dat de 'eigen schuld, dikke bult' in grote letters op het voorhoofd van de ANWB-man stond. Die man maakte mijn dag duidelijk niet.