Column Mats
Karaoke
door Mats Hoogland
De eeuwenoude traditie van keihard vals zingen om de te harde geluidsband van het driekoppige orkest te overstemmen. Het is een prachtige sport, omdat iedereen het kan. Je hoeft namelijk niets te kunnen. 'Zingen?' hoor ik u denken, maar nee. Zelfs de meest talentloze toondove nietsnut kan nog een staande ovatie krijgen nadat iedereen permanente gehoorschade heeft opgelopen door zijn uitvoering van 'Let It Go' uit Frozen. Je hoeft de tekst niet te kennen, je hoeft slechts de neon gele woorden te schreeuwen op het moment dat ze neon roze worden.
Om nog maar te zwijgen over de prachtige beelden van willekeurige steden in Europa die achter de tekst in beeld verschijnen, terwijl je 'New York, New York' van Sinatra zingt. Nog een groot voordeel; als je karaoke zingt, hoef je met niemand te praten. Wanneer iemand een gesprek aanknoopt over een tante, die een nieuwe operatie heeft gehad voor de groeiende schimmel op haar rug, spring je gewoon achter de microfoon en blèr je mee met welk nummer er op dat moment ook maar aanstaat.
En als laatste. Tijdens karaoke kan je niet chagrijnig blijven. Heb je ooit iemand met een fronsend gezicht vol woede 'My Heart Will Go On' horen zingen? Dacht het niet. Volgens mij zou het ook goed zijn voor de werelddiplomatie als Donald Trump en Kim Jong Un hun innerlijke Beyoncé ontdekken tijdens een karaoke-party in een verborgen steegje van Amsterdam.