Hoop
Wat gaan statushouders door een hoop fases heen. De moeilijke fase van besluiten om hun eigen land te verlaten op weg naar een onzekere toekomst hebben ze, eenmaal hier, al geruime tijd achter de rug. Daarna de daadwerkelijke vlucht die in geen enkel geval over rozen ging. En na een reis van maanden en soms zelfs jaren wachtte de onzekerheid in een Asielzoekerscentrum. Weer een lange fase van wachten en onzekerheid. Hoe langer die periode duurt, hoe meer ruimte er komt voor twijfel en moedeloosheid, vaak radeloosheid. Tot nu toe heeft hoop hen op de been gehouden. Hoop om geen angst meer te hoeven hebben voor repressie, geweld, bommen, vervolging om wie je bent, wat je doet, gelooft of van wie je houdt. Hoop op toekomst voor de kinderen.
En dan is eindelijk het verlossende bericht gekomen, ze krijgen de felbegeerde verblijfstatus. En daarmee een nieuwe fase van vijf jaar, die bestaat uit allemaal aparte fasen. Van huisvesten, inrichten, inburgeren, taal leren, familiehereniging, studeren of werk zoeken. Stuk voor stuk met hun eigen complexiteiten. Vanaf de zijlijn kijk ik met hen mee en bewonder hun veerkracht. Wat is de drijfveer daarachter? Daar krijg ik altijd hetzelfde antwoord op: HOOP!
Myrna Bockhoudt, coördinator vrijwilligers en vluchtelingen