De Helt
'Alles is veranderd,' zegt hij staand met de handen diep in zijn zakken. 'Alles!' Hij knikt naar het water en de nieuwbouw in de Vroonermeer. In de verte krabt een bouwkraan aan een wolk. In zijn stem bespeur ik geen wrok of teleurstelling. Zijn ogen kan ik niet zien: die vallen weg achter brilglazen en de schaduw van de pet op zijn hoofd. Zijn vrouwelijke wandelpartner neemt plaats op een van de twee nieuwe bankjes bij het monument van de tuinder met koolmand. Zondagmorgen, 5 mei, een vals zonnetje en bar koud. Net als dit oudere stel hebben mijn lief en ik zojuist lopend de nieuwe brug De Helt verkend. De Helt is smaller dan zijn tweelingbroer De Flint, dat wel, maar o, man, wat voelt De Helt vertrouwd. Wat een fraai dorpsentree onder de populieren. Even later kijken we naar de metsel verse huizen aan de overkant van de Vroonerplas. 'Ik vind ze wel mooi,' zegt de vrouw. En hij: 'Gelukkig staan ze niet te dichtbij. Dat water houdt ze mooi op afstand. Ik teelde hier jarenlang aardappels en groente. Dit hele stuk grond was van mij: van daar tot aan het Gezondheidscentrum. Ik woon hier dik 50 jaar, ik ben al 86.' Dan zegt mijn lief: 'Daar stond toch ook een paardenstal?' 'Klopt,' zegt hij, 'die was ook van mij.' Dan vertelt hij dat de Gemeente binnenkort een feestje geeft in de grote schuur naast het huis tegenover De Helt. Speciaal voor de bewoners van de Helling. Vanwege de bouw van de brug en de overlast. Ik lach. Eind 2016 waren wij bij het feestje van De Flint. Proost, mensen, op De Helt.