Korstje
'Wil jij effe kijken wat dit is?' vraag ik op een avond in onze gastenkamer. Ik wijs naar een zwart stipje, het zit in mijn huid ergens tussen de haren op mijn borst.
Aanvankelijk dacht ik aan een jeukend korstje en krabde eraan. Toen het dingetje niet losliet, keek ik eens beter. Het zit diep en lijkt op een splinter. Toen ik er met een vinger langs streek sloeg de twijfel toe: een teek? We zijn al een paar dagen in de Belgische Ardennen, logeren in een kasteel en schilderen overdag in de vrije natuur. En wat zei de docent grappend aan het begin van de week? 'Ja, ja, dames en heren, opgepast in het hoge gras. Daar wachten teken. U bent tenslotte op een teken -en schildervakantie.' Woordgrapje, okee, maar aan een teek is niets leuk.
Mijn lief weet er alles van; wat betreft de beet van een besmette teek is ze ervaringsdeskundige. Nu buigt ze zich naar het dingetje in mijn huid. 'En?' vraag ik, 'wat denk je? Is het er een?'
Met twee handen hou ik mijn t shirt omhoog.
Ze kijkt en tuurt en haalt haar schouders op. 'En?' vraag ik weer. 'Tsja,' mompelt ze, 'zou kunnen.' Ze pakt haar tas van de vloer, haalt haar rode portemonnee tevoorschijn en trekt er een stapel pasjes uit. Ik weet wat ze zoekt: de tekenkaart. Een plastic pasje, speciaal gemaakt om een teek uit je huid te verwijderen. 'Ik heb 'm toch wel mee?' zegt ze zacht. 'Waar ben je geweest? Toch niet van de paden?'
Rondom het kasteel liggen paden van grint met vlak daarnaast ongemaaid hoog gras waar herten dol op zijn. 'Ik heb vandaag wel even rondgekeken in de oude moestuin. Het gras in de paden staat super hoog en er zijn overhangende takken, die je weg moet duwen.' Ze vindt de tekenkaart en ik kom dichterbij. Ze legt het pasje op mijn borst en schuift het langzaam over mijn huid. 'Ik heb wat,' zegt ze opeens. Zwijgend stapt ze met het pasje naar het raam en veegt vlak boven de vensterbank iets van de tekenkaart. Het is kleiner dan een speldenknop. En … het heeft pootjes! Ze bewegen. Het leeft!