Heetgebakerd
De avond van 19 juni. Weet u het nog? Een avond die nooit mag worden vergeten. Daar, in die versteende stilte zitten ze nog steeds: de knuffels. Storm en regen trotserend, omgeven door lichtjes en bloemen die voortdurend ververst worden. Het positieve is dat er de laatste tijd op de Westtangent rustiger gereden lijkt te worden. Soms moet ik nog denken aan die Duitse automobilist. Zijn vijfjarige zoontje belde in de auto het alarmnummer en vertelde boos dat zijn vader wel twee keer door rood was gereden en daarom door de politie moest worden opgesloten (!). En kort daarvoor was er dat vijftienjarig meisje dat tegen haar eigen vader getuigde. Die zou door zijn roekeloze rijgedrag (nadat hij eerst zelf gesneden werd en bijna in de berm belandde) twee motorrijders de dood ingejaagd hebben.
'Opzij, opzij!' Het verkeer op de weg weerspiegelt haarscherp het gedrag van mensen. In het bijzonder hoe ze met medeweggebruikers omgaan. Wie geeft ruimte en wie niet. Wie kleeft bumper en wie houdt veilige afstand. Wie rijdt regelmatig door rood en wie stopt altijd braaf voor oranje. Treffend wordt dit zichtbaar bij wegversmallingen via obstakels: Bestuurders die - haast of geen haast - nog even doorjakkeren terwijl anderen rustig blijven wachten. Maar ook fietsers die ijzerenheinig naast elkaar (of met zijn drieën) blijven rijden op smalle fietspaden. Soms ook nog eens tegen het verkeer in. En wat denkt u van de verstokte tandenknarsers die de haaientanden niet willen zien.
Eén ding hebben al die snelheidsduivels, bumperklevers, jakkeraars en egotrippers gemeen. Ze zijn heetgebakerd! Zou dat dan toch komen door die vroegere kraamverzorgsters, ooit bakers genoemd? De doeken waarin ze baby's wikkelden waren soms te heet. De baker had ze te lang voor het vuur gehouden. De baby's werden dus heetgebakerd. Echt waar! Het is geen bakerpraatje.
©Tom van Rossum