Opgeruimd staat netjes
We ruimen op. Een gedeelte gaat naar marktplaats en de kringloop, maar wat er overblijft gaat naar de gemeentewerf. Met onze auto volgeladen komen we erachter dat we niet de enigen zijn die opruimen. Er is zelfs een verkeerslus bij de ingang die de drukte moet opvangen.
Eenmaal aan de beurt, melden we ons: 'We hebben wat hout, videorecorders, oude verf, bloempotten en grof vuil.' De werfmedewerker ratelt terug: 'Hout in 1, elektrische apparaten in 15, klein chemisch afval in 14, grof vuil in 5, metaal daar links in de hoek en bloempotten bij puin bij de uitgang.' De eerste container rechts is de container voor klein chemisch afval en we hebben wat oude verfresten uit de roze en zwart periode van dochterlief. Maar daarbovenop ligt dat zelfgemaakte houten kinderledikantje. Eerst naar de houtcontainer dan maar. Welk nummer was het ook alweer? O ja, daar links aan de overkant. Goed uitkijken, want er staan drie mannen de inhoud van hun aanhangers leeg te storten. Zo, dat zijn we kwijt. Dan volgt die oude VHS-videorecorder waar die ene mooie film nog op kan draaien. Toch nog bewaren? Maar nee, ons besluit staat vast. Container 15 ligt vol met apparaten. Daar heeft iemand een friteuse met inhoud in gemikt, want de hele container stinkt naar ranzig oud vet. Als dan ook de oude verfresten in de juiste container staan, staat er alweer een rij auto's achter en naast ons en manoeuvreren we naar de grofvuilcontainer. Daarin verdwijnen het oude speelgoed, een restant vloerbedekking en een kapotte wasmand. Als laatste rijden we door naar de puincontainer waar de verzameling oude bloempotten in verdwijnt. Pff, dat is weg.
Blij en opgeruimd rijden we het terrein af. Maar ook bekruipt ons een schuldgevoel, want wat hebben we veel afval.