Kleurrijke gevangenis
Het einde van het jaar is in zicht. Ik word altijd wat sentimenteel zodra het afscheid van een bijna vol jaar nadert. Een mengelmoes van weemoed, bezinning en hoop. Het liefst wil ik de tijd een tijdje stil laten staan, zoals de klepel van de klok stilgezet kan worden. Dit keer ben ik nu eens écht gaan opruimen in plaats van mijmeren over vroeger. Over verkeerde keuzes, spijt of gemiste kansen. Weg ermee, al die (liefdes-)brieven, foto's, kaarten, schrijfsels, gedichten. De bomen zijn immers ook kaal geworden.
Hoe schitterend was dit keer de voorbije herfst. Ik raapte kleurige blaadjes op om ze te bewonderen. Thuisgekomen kon ik ze niet meer loslaten en besloot de mooiste op te sluiten in een lijst. Maar bij elke nieuwe wandeling zag ik wéér mooiere blaadjes(!). Na ze enkele keren obsessief verwisseld te hebben maande ik mezelf om tevreden te zijn. De bomen waren volgens mij ook blij om van die verderfelijke ballast af te zijn geraakt. Zij kunnen zich nu in alle rust voorbereiden op de lente.
'Het liefst wil ik de tijd een tijdje stil laten staan'
Veel mensen moesten aan de pillen omdat ze somber werden van al dat gespuis dat ook nog eens de goten verstopte, het gras verstikte en het zuurstofgehalte in de sloten uitputte. Als oud vuil werden de afvallige bladeren behandeld. Kabaal makende bladblazers verschenen ten tonele om het 'zooitje ongeregeld' weg te blazen. Soms in andermans tuin. Voor de rijdende rechter weer reden een overspannen uitzending te maken.
Gelukkig konden alle mopperpotten, zeurpieten en bromberen de boel de boel laten en op koopjesjacht gaan. Black Friday duurde dit keer bijna een volle week! Meteen daarna sloeg echter opnieuw de stress toe: 'Wat voor 'n boom zullen we dit jaar nou eens kopen?' In elk geval eentje zonder bladeren.
Voor degenen die het hebben overleefd: een gelukkig en gezegend nieuwjaar!