Oh oh wat een pech!
Het is een zonnige zondagmorgen en mijn kleinzonen zijn erg vroeg wakker. Eens in de zoveel tijd slapen ze in het weekend bij opa en oma en dan worden er plannetjes gemaakt en overleggen ze: 'wat zullen we doen?'.
We gaan vroeg op pad en besluiten om naar het strandje bij het Park van Luna te gaan. Koffie mee, drinken, stoeltje voor oma, broodjes, handdoeken, schepjes en wegwezen. Het is 09.30 uur als we aankomen en er is nog niemand anders. We kiezen voor een plek bij de waterput, vlakbij een boompje voor wat schaduw.
Na een half uurtje komt er nog een oma met kleine kinderen en we zeggen tegen elkaar: Tja, wat moeten ze toch zonder opa en oma? De kinderen spelen lekker en vermaken zich prima. Het wordt drukker en drukker en om 11.30 uur hebben we het gezien en willen de kinderen terug naar mama en papa. Het is mooi geweest. Alles wordt ingepakt en we gaan weer op weg naar huis.
Oma rijdt en trekt als eerste op bij de stoplichten. Het is een weg waar je tachtig kilometer per uur mag. Ik schrik opeens als ik iets op het wegdek zie liggen wat er niet hoort. Als ik dichterbij kom zie ik een papa-eend met zes jonkies die willen oversteken en niet weten of ze links- of rechtsom willen.
Ja, jullie raden het al: ik rijd dwars over het hele gezin heen en de veren vliegen in het rond. 'Oh, oh wat vind ik dit érg', roep ik tegen de kleinkinderen. Maar ik kón niet anders. Stoppen of opeens remmen zou nog veel grotere gevolgen hebben gehad met al die andere auto's achter me.
Bij thuiskomst was het bezoek aan het park niet belangrijk meer, maar wel de zielige eendjes...
Die oma toch!
Janet