JEUGDJAREN
Jarenlang ben ik jong geweest, mijn jeugd duurde en duurde maar. Ik verlangde vaak naar ouder zijn: zelf mogen bepalen wat je gaat doen en hoe laat je naar bed mag. Maar er leek geen einde aan te komen. Toen was het plotsklaps over: ik trouwde, kreeg een baan en er kwamen kinderen. Ik moest verantwoordelijkheid nemen en mij volwassen gedragen in welke situatie dan ook. Als ik eens uit de band wilde springen hoorde ik links en rechts roepen: "Doe toch eens volwassen en gedraag je niet als een kind!" Dus paste ik mij maar weer aan en voldeed ik aan het verwachtingspatroon. En nu loop ik tegen de zeventig, het grootste gedeelte van mijn leven ligt 'waarschijnlijk' achter mij. Ik krijg kwaaltjes en word vergeetachtig. Het beroerde is dan dat je gaat vergeten hoe het eens was, herinneringen aan je jeugd raak je kwijt. Ik denk dat er heel wat onder ons zijn die zijn of haar jeugd idealiseert, mooier maakt dan het werkelijk was. Misschien vergeet je nare herinneringen eerder of verdring je ze naar een diepe achtergrond? Maar hoe is dat tegenwoordig? Ik weet het: 'o tempora, o mores!'(even duur doen), andere tijden, andere zeden. Het is niet meer zoals vroeger, maar ik kijk verbaasd naar die jeugd van tegenwoordig: wat zij er van maken, ik weet het niet. Communiceren zij nog wel of gaat alles via die ingewikkelde apparaten van tegenwoordig? Als ik soms tv kijk, hoor ik ene Anouk tegen een kind zeggen dat ze een 'goede attitude' heeft en een 'great performance'. Dat kind knikt dan wijs maar ik begrijp niet wat ze bedoelt. Ach, ik zal wel een ouwe man zijn die niet met zijn tijd is meegegaan. Misschien had ik veel meer van mijn eigen jeugdjaren moeten genieten en niet steeds verlangen naar volwassenheid. Lieve jeugd van nu: geniet van je jonge jaren en maak er samen iets leuks van! Ik hoor een enkele jongeling nu zachtjes 'Ouwe …' roepen.