Cabrio
Het zou Ierland worden. Zou, want de hele reis gaat niet door. We zijn uitgeloot ofwel niet ingeloot. Al heel wat jaren schrijven wij in op mooie rondreizen in Europa georganiseerd door de cabrioclub. Nog nimmer hadden wij meegemaakt dat we niet mee konden. Het was dan ook niet bij ons opgekomen dat er eens een dag zou komen dat de reis voor ons niet door zou gaan. Elk nadeel heeft zijn voordeel, want wat was ik blij toen Frankrijk in beeld kwam. Dit keer geen water over te steken om ons reisdoel te bereiken, maar gewoon even België door en we zijn er al. Heel wat jaren was Frankrijk ons favoriete vakantieland. Inmiddels lag dat wel al weer vele jaren achter ons en werd het dus echt tijd om er naar terug te keren. Toen mijn lief begon te mijmeren dat wij dan ook 'onze Oranje-leeuwinnen' konden aanmoedigen, schoot wel even door mij heen dat voor hem toch andere overwegingen meespeelden. Maar oké, hier laat je wat en daar vind je wat.
'En garde' met de cabrio naar La Douce France. De niet-cabrio-rijders mogen denken dat wij speciaal de zon opzoeken om 'open' te kunnen rijden. Dan even een klein lesje cabrio-rijden. Je rijdt altijd met dak open, want daar heb je 'm voor. Heerlijk licht en open rijden onder de blote hemel. Je voelt en ruikt de frisse buitenlucht. Snelwegen worden gemeden. Je gaat voor de landweggetjes die in het niets verdwijnen, of berglandschap met heel veel bochten en omringd door hoog oprijzende rotsen. Autorijden wordt weer een avontuur. Een regenbuitje deert je niet. Als je maar een beetje snelheid houdt dan waaien de druppels gewoon over je heen. Wordt het een donderbui dan trek je het linnen dakje over je heen. Het is alsof je aan het kamperen bent in een knus tentje. Oké, ik geef toe, er is ook een nadeeltje. De kofferruimte. De bagage is gelimiteerd aan één tas p.p. en dat voelt als, vertaald naar 't Frans, 'un sac'. Allez, nous allons. 'On the road again' (Willie Nelson, 1980). Bonnes vacances.