Helmert en Simon
'Mijn vader sneuvelde in de oorlog aan het Oostfront …' begint acteur Helmert Woudenberg de avond. En na twee tellen pauze: 'Als Untersturmführer. En mijn grootvader zat in de leiding van de NSB.' Vier tellen doodse stilte. We zitten met 40 bezoekers in het kleine uitverkochte theater van Aris Bouwens in Noord-Scharwoude. De toneelspeler brengt vanavond verhalen van Simon Carmiggelt, maar de pittige openingstekst is van Woudenberg zelf.
De rijzige, energieke en vrijwel kale acteur is inmiddels 74 jaar. Geen decor, geen theaterlamp, geen muziek, geen schmink: enkel een houten donkerbruine kruk op de ossenrood geverfde plankenvloer, het publiek op een meter afstand. Achter hem ramen, waarin ik mezelf weerspiegeld op de voorste rij zie zitten. In de jaren '70 zag ik hem optreden met toneelgroep het Werktheater in een circustent in de Alkmaarse Hout, onvergetelijke voorstelling: ik was meteen fan. En nu zoveel jaar later treedt hij op met de Kronkels van schrijver Simon Carmiggelt, een selectie van verhalen die Carmiggelt ooit voorlas op televisie. We moesten erheen: dit jaar kreeg ik van een plaatsgenoot een stapel Carmiggelt boeken, ze waren van zijn vrouw geweest en zouden anders naar de kringloop gaan. Ik las de pockets een voor een, 's avonds voor het slapen en vaak op verzoek van mijn lief hardop, want je droomt er zo lekker van weg. Ik ben benieuwd of Helmert Woudenberg uit de honderden Kronkels van Carmiggelt verhaaltjes heeft gekozen die wij kennen. Hij vertelt ze in de ik- vorm, zittend, staand, meesterlijk brengt hij de karakters tot leven. Zo nu en dan komt een verhaaltje ons bekend voor en kijken we elkaar knipogend aan.
Na afloop zijn we super enthousiast en de toneelspeler vraagt waar we vandaan komen. 'Uit Sint Pancras, ' glundert mijn lief stralend. 'We hebben zelf ook een klein theater!' Dan zegt de acteur: 'O, daar zou ik ook wel eens willen spelen.'