Vergeten woorden
\Van alle juffen op de lagere school bewonderde ik haar het meeste. Ze was de oudste juf en gebruikte altijd schitterende, klassieke woorden. Zeker als er kattenkwaad werd uitgehaald gebruikte ze woorden die ik nooit meer zal vergeten. Zo vroeg ze regelmatig aan leerlingen of ze 'helemaal betoeterd' waren of 'van de ratten besnuffeld' waren. Ik hing aan haar lippen. Soms noemde ze een leerling een 'flierefluiter' of een 'belhamel' en als iemand het heel bont maakte zelfs een 'donderhond'. Haar pareltjes noteerde ik in een boekje waarvan ik wist dat ik het ooit zou gaan gebruiken. Op de laatste schooldag nam ik afscheid van haar, van achter haar rug toverde ze mijn boekje tevoorschijn. Ik was het boekje al een poosje kwijt, het bleek al die tijd naast mijn stoelpoot te hebben gelegen. Ze drukte het in mijn handen. 'Sloddervos', fluisterde ze. Nu ligt het boekje weer voor me. De woorden die erin staan toveren een glimlach op mijn gezicht. Ze zijn krachtig, treffend en beeldend tegelijk. Vergeten woorden die je nooit meer hoort en wellicht ook nooit meer zult gaan horen. Als eerbetoon aan deze woorden en deze juf ga ik het boekje binnenkort begraven in een ijzeren kist. Diep onder de grond. Als iemand nog een vergeten woord of uitdrukking kent die niet mag ontbreken in dit boekje, laat het mij weten. Archeologen zullen over duizend jaar glimlachen bij het vinden van deze kist. De kist met vergeten woorden.