Onbekende bekende
Net zoals jullie klets ik heel wat af op een dag. Ik praat met Jan en Alleman en ook met Annie en Bep… leuk, maar ik ontdek dat ik wel ratel maar nauwelijks hoor wat er tegen me gezegd wordt. Vind ik mijn woorden soms belangrijker?
Lees maar:
Verbijsterd kijk ik naar de man. Wat een enorme reus, minstens twee meter en aan de zware kant. "Hoe gaat het met je?", vraagt de reus. "Oh, goed hoor.", antwoord ik. Wie is die vent? Ken ik hem? "Ik heb je zo'n tijd niet gezien, je leek wel van de aardbodem verdwenen!", zegt de man. "Och, een beetje hier en een beetje daar, je weet wel hoe dat gaat." Moet ik die man kennen, zo'n grote kerel vergeet je toch niet? "Hoe is het thuis bij je, alles kits?" "Ja hoor, alles bij het oude, niets te klagen!" Waar heb ik hem ooit gezien, ik ken hem echt niet! " Fijn om te horen, ach we worden allemaal een jaartje ouder, nietwaar?" "Ja, het leven gaat door..", mompel ik. Moet ik hem dan eens ergens ontmoet hebben? Ik probeer belangstelling te veinzen: "Hoe is bij jou thuis?" Hij zucht en zegt: "Ach, je moet er wat van maken!" Hoe bedoelt hij dat? Hij klinkt zo somber. "Ben je van je vrouw af soms?", vraag ik plotseling brutaal. "Ach, je weet toch dat ze verleden jaar overleden is?" Oeps Ben, dat was een beetje erg onhandig. Maar ik herinner me dat echt niet, wie is hij dan? "Oh, sorry, dat is waar ook, maar mijn hoofd loopt wel eens over!", probeer ik de schade te herstellen. "Ach, kan iedereen gebeuren!", zegt de reus vriendelijk. "Maar je bent zeker nu veel bij je kinderen?", zeg ik om hem te tonen echt te weten waar ik het over heb. "Ik heb toch geen kinderen, dat weet je toch?" Stom, stom, stom Ben, je maakt er een zootje van. "Nou, dag!" zegt de man en loopt door. Wie was die man en waarom ken hij mij? Beschaamd loop ik verder.
Ik neem me voor voortaan wat beter naar sprekers te gaan luisteren. Luisteren jullie dan naar mij?