Column Ben Wansink
Ook ik ben ooit jong geweest. Natuurlijk, want dat is iedereen.
Onbekommerd
Maar er is een verschil in jongzijn: de een is echt jong, pril en onbedorven, vol verwachting de dag van morgen aanschouwend. De ander echter voelt al snel de druk van het jachtige leven, het besef dat niet alles later leuk zal zijn.
Ik hoor bij deze categorie: was al snel een zorgenkind. Wat zal er straks kunnen gebeuren, hoe zal dat aflopen en wat staat er nog te wachten? Vragen die veelvuldig in mij opkwamen, mannetje van amper 7 jaar oud. 's Nachts in bed kwamen de donkere gedachten met als gevolg 's morgens moe zijn en de dag sjokkend aanvangen. Ken je dat: je vriendjes spelen onbekommerd en doen leuke spelletjes en jij, jij zit zogenaamd verdiept in een boek te piekeren over datgene wat je te wachten staat. Nou kom ik niet echt uit een harmonieus gezin, er waren regelmatig spanningen en dat helpt niet mee met vrolijk je jeugd te beleven.
De details zijn minder van belang nu, maar het feit ligt er dat ik daar onder leed. Misschien moet je laconiek daarover heen stappen en schouderophalend doorlopen. Ik kon en kan dat niet: trek me snel wat aan. Als de cavia van een buurmeisje overleed vond ik dat lange tijd vervelend en zat daar mee. Mijn vriendjes pakten een bal en gingen verder met voetballen. Als een tante opbelde met een triest verhaal over een ver familielid die overleden was, dan moest ik van mijn moeder alle details horen over de overledene: wat deed hij of zij, moest ik de man of vrouw kennen, waren er kinderen enzovoorts. Naast mijn nieuwsgierige aard speelde ook medeleven een grote rol, ik zat daarmee.
Mijn moeder vertelde me daarom vaak een aangepast verhaal.
Waarom vertel ik jullie dit? Straks zitten jullie ermee en dat wil ik niet want daar zit ik weer mee..