Lunch
Het is mijn oppasdag en we zitten aan tafel voor de lunch. Tussen twee schooltijden in hebben we daar maar een half uur de tijd voor. Ik maan de kleinkinderen aan tot netjes eten. Niet je mond volproppen, goed kauwen, dooreten, niet te grote happen. Ja, er worden door mij nogal wat tegenstrijdigheden over hun hoofdjes uitgegoten. Het deert hen niet. Ze zitten in de poep- en piesperiode. Uit de ene mond (zes jaar) komt poep waarop de ander (vijf jaar) roept ooooh en gelijk aanvult met pies. Waarna ze allebei hilarisch moeten lachen om hun eigen stoutmoedigheid.
Ik denk terug aan mijn tafelmanieren als kind. Met mijn zus kreeg ik aan tafel regelmatig de slappe lach. Mijn vader stond voor 'Teach Your Children Well' (Crosby, StillsLunch Nash and Young, 1970) en stuurde ons naar buiten met de woorden 'loop maar een blok om en als het over is kom je maar weer binnen'. Wat een oplossing. Wij blij naar buiten en mijn vader blij om rustig te kunnen eten. Helaas gaat dit hier niet werken. De grote wijzer staat al op de acht en dat betekent jas en schoenen weer aan, op naar school. De fietsen staan al klaar, maar dan kondigt zich een nieuw oponthoud aan. De poep en pies moeten juist op dit moment tot daden worden omgezet. Ondertussen zit ik op hete kolen. Vandaag is het immers mijn taak om te zorgen dat zij op tijd op school zijn. School en zeker de juf is heilig en dat gezag wil ik beslist niet ondermijnen. Dit wordt een portie stevig doorfietsen om op tijd te zijn. Kleinzoon heeft hier geen moeite mee, hij kan alleen maar hard. Zijn zusje verleidt mij tot 'duwen, oma'. We zijn precies op tijd. Buiten adem lever ik de kinderen af in de klas. 'Dag lieverd, dag schat, over twee uurtjes staat oma er weer, hoor'.
Nog even zwaaien en dan fiets ik snel naar huis; twee uurtjes stilte. Ook daar kan ik intens van genieten.
Pieta van der Mark