U
'Zeg maar je'. Deze zin komt steeds vaker uit mijn mond. Niet dat ik daar nou enthousiast van word. Nee, in tegendeel. Of ik nu wil of niet, de aanspraaktitel 'u' mij valt mij steeds vaker ten deel. In het begin was ik zozeer verrast dat ik niet tijdig een ongedwongen reactie kon geven. Er kwam gewoon niets uit mijn mond; maar alles went en nu antwoord ik haast automatisch met 'zeg maar je'.
Wat me nog wel van de wijs brengt is niet het aanspreken maar de meespraak. Het is echt een woord waar je u tegen zegt, maar waarvan je tegelijk denkt waar gaat dit over? Het blijkt dat Heerhugowaard zijn inwoners de mogelijkheid wil bieden om mee te praten over nieuwe plannen; meer medezeggenschap in het vormgeven van de eigen leef- en woonomgeving. Een zeer loffelijk streven. Inspraak kenden we al, maar werd vaak verward met invloed en dat bleek weer in tegenspraak met de werkelijkheid. Verwarring ten top en men boog zijn hoofd er eens over. Het ei van Columbus werd gepeld en zie daar de commissie 'Meespraak en Communicatie' zag het levenslicht.
Aan spraak dus geen gebrek. Al helemaal niet in verkiezingstijd. Provinciale Staten, Waterschappen. We worden bedolven onder spraakmakende interviews. Sprekers zonder een mond vol tanden maar met woorden waar de mond van overloopt. Wie heeft het hoogste woord. Soms verlang ik gewoon naar 'Don't Speak' (No Doubt, 1995); naar daden en geen woorden en naar een beetje kleur.
Aan dat laatste is gewerkt. Code Oranje laat van zich horen bij de Staten. Ook ik zal zeker kleur bekennen. Met mijn rode potloodje in de hand zal ik mij buigen over de vraag wie o wie vertrouw ik het statenledenschap of waterschap toe; een functie die je ontegenzeggelijk aanspreekt met u.