Van kerfstok naar pc
Deelnemen aan het maatschappelijk leven vraagt een enorme snelheid. Vroegtijdig op de trein stappen is eigenlijk een must. Veel communicatie gaat via de zogenaamde 'digitale snelweg' en deze ontwikkeling stopt nog niet. Maar hoe hard mag je nu eigenlijk op deze snelweg? Zijn er handvatten waardoor wij, senioren, kunnen toetsen of we nog op de trein kunnen stappen of dat we hem misschien net missen? De eerste computers waren grote kolossen, eigenlijk waren het grote rekenmachines.
Al heel vroeg probeerden mensen allerlei middelen te verzinnen voor moeilijke berekeningen, die niet gemakkelijk uit het hoofd gemaakt konden worden. Zo was er de kerfstok om schulden op vast te leggen, daarna kwam het telraam, toen de rekenliniaal en even later de zakrekenmachine. In 1981 kwam de eerste personal computer op de markt. De digitale snelweg had toen het tempo van een boemeltrein. De senioren van nu zouden dit tempo gemakkelijk, zelfs lopend, kunnen bijhouden. Als je zo'n pc van toen opstartte kon je eerst je huis nog stofzuigen en koffiezetten om daarna relaxed te kunnen kijken naar de laatste opstartstappen. Op de snelwegen van nu mag maximaal 130 km per uur worden gereden. Zelfs op hoge leeftijd is deze snelheid voor velen te behalen. Meedoen aan het verkeer blijft mogelijk. Je doet rijexamen en op hogere leeftijd word je op je rijvaardigheid getoetst. Maar kun je ook in een Bugatti Chiron, met een topsnelheid van 463 km per uur en een vermogen van 1479 pk, blijven rijden? Kunnen we als we wat trager worden toch nog deze supersnelle auto op de weg houden en blijven deelnemen aan het 'maatschappelijk' verkeer? Als je vroegtijdig ervaring in zo'n superauto hebt opgedaan is dat waarschijnlijk geen probleem. Maar als je op oudere leeftijd voor het eerst in een Bugatti rijdt, levert dit ongetwijfeld drempels op. Na aardig wat leeswerk constateer ik dat er geen snelheidsbeperking op de digitale snelweg geldt. En zoals het nu lijkt is de topsnelheid ook nog niet bereikt.
Veel senioren zien niet altijd het nut in van het meedoen aan de digitale wereld. Ze maken daardoor maar beperkt gebruik van alle mogelijkheden. Zelf heb ik inmiddels die oudere leeftijd bereikt. Om deel te blijven nemen aan het maatschappelijk leven, merk ik dagelijks dat ik me daarvoor pittig moet verdiepen in social media en het world wide web. Ik heb er nooit een examen voor hoeven afleggen en ik word ook niet getoetst op mijn digitale vaardigheden. Mijn conclusie is wel dat 'digitaal vitaal ouder worden' vraagt om mentale flexibiliteit en een lange training. Wacht dus niet te lang en spring zo snel mogelijk op de trein!
Monique van der Heijde
Welzijnswerker bij Welwonen