Oude ambachten - De afslager
"Je zit er voor de tuinder, om de meest hoge prijs te realiseren voor de klok." Trudie de Lange-Morsink was de eerste vrouwelijk afslager van Nederland en is daar nog steeds trots op. "Elke afslager veilde zijn eigen serie in de afmijnzaal. Afmijnen betekent de klap van de hamer geven, dan is het 'mijn', van degene die het koopt. Als je begon, was je eerst bezig met sfeer proeven. Was het drukker of stiller dan de vorige dag? Omdat je iedere dag dezelfde series veilde, wist je qua prijs hoe je de vorige dag was geëindigd."
Drie gulden
De afslager regelt hoe hoog de klok begint. Bijvoorbeeld met drie gulden. Met het zakken van de wijzer, gaat er steeds een beetje van de prijs af, per kwart bijvoorbeeld vijfentwintig cent. Na een rondje is de prijs dan nog twee gulden. In de afmijnzaal zaten de kopers met een kopersplaat. Die had connectie met de klok en moesten ze insteken om mee te doen. Als de koper wilde kopen, drukte hij op de koopknop en gaf het aantal aan. "Wanneer er een grote partij was en een koper kocht daar veel van, dan wist je dat de rest van de partij duurder werd, dus liet ik de klok weer hoog beginnen. Dan had je een oplopende markt, met een gewild product. Als er minder interesse was, had je een dalende markt en ging de prijs omlaag."
Ponytypiste
Vanaf haar vijftiende werkte Trudie al bij veiling 'De Tuinbouw', ze begon als ponstypiste en werd daarna telefoniste. In 1976 was het gebeurd met de vaarveiling. De producten werden in een nieuwe afmijnzaal geveild en werden neergezet in hallen, waar de handelaren ze konden schouwen. In die tijd werkte Trudie op de administratie. Ze slaagde voor de Handelsavondschool en volgde later op de avondmavo cursussen Engels en Duits. Op een gegeven moment fuseerden meerdere veilingen in Noord-Holland, waardoor 11 november 1983 de nieuwe veiling WFO in Zwaagdijk ontstond.
Eerste vrouwelijke afslager
"Een maand voordat we WFO werden, werd ik benaderd door een bestuurslid, of ik interesse had om afslager te worden. Dat zou betekenen dat ik de eerste vrouwelijke afslager van Nederland zou zijn. Dat wilde ik wel, ik vond het spannend. Mijn vader raadde het mij zeer af: "Ik zou het niet doen, het is een harde wereld met die mannen." Maar ik wilde het toch proberen. Er werd wel gevraagd door het bestuur of ik niet te geëmancipeerd zou zijn. Ik antwoordde dat ik gewoon mezelf zou zijn, en we zouden in de proefmaand kijken of het klikte aan beide kanten."
Trudie kijkt terug op een prachtige tijd: "De mooiste tijd van mijn leven!" Ze leerde veel van afslager Kees Bakker en vond het spannend. Gaat het duurder worden, of is er teveel aanvoer. Wat was de prijs gisteren en zijn de handelaren druk met bellen? Ze moest altijd vroeg op om te kijken of alles klopte, kreeg veel telefoon en deed altijd wat het beste was voor de telers. "Ik veilde altijd de grove groenten en de witlof. Maar bij ziekte of vakantie veilde ik ook de bloemkool of zacht en hard fruit." Ze maakte de veranderingen mee van één naar drie veilingklokken en het verdwijnen van de ponstypistes en telefonisten, waardoor je als afslager veel meer zelf moest doen.
Nieuwe uitdaging
Nu is het ambacht weg uit Westfriesland. In 1996 ging de WFO samen met acht andere grote veilingen uit het land. "We werden 'The Greenery'. Het was gebeurd met het afslagersvak voor mij, er werd voortaan vanuit Barendrecht geveild. Ik mocht erbij zitten en kijken of het goed ging." Ze werkte nog een paar jaar op de administratie en besloot na ruim 31 jaar dat het tijd werd voor een nieuwe uitdaging.
