Column Sterkliniek dierenartsen
Antieke-biotica
door Lodewijk Kamps
De assistente zit met een rood hoofd aan de telefoon. Ze zit in een moeilijk gesprek:
"Ik wil even een antibioticakuurtje komen ophalen, want mijn hond heeft blaasontsteking(...) Nou, dat weet ik gewoon. Hij heeft het 2 jaar geleden ook gehad (...) Hoezo moet ik eerst even langskomen? Wat is dat nou voor onzin? Dat hoefde bij mijn vorige dierenarts nooit (...) Of ik voor mezelf bij de apotheek zo maar een kuur met antibioticumtabletten mag ophalen? Nee natuurlijk niet, dan moet ik eerst langs de huisarts voor een recept (...) Hoe bedoelt u, nou dan? Maar dit gaat over mijn hond, hoor, niet over mezelf (...) Ja zeg, als u zo moeilijk blijft doen, ga ik wel naar een ander. Of weet u wat, geef mij trouwens de dokter maar even." Ze kwam toch op consult en Barry bleek een prostaattumor te hebben.
Het is toch al geen gemakkelijke ochtend, want één van de eerste telefoontjes gaat over een oogzalf: "Wanneer kan ik die oogzalf voor Chucky weer komen ophalen? Eh, wacht even, ik heb hem hier liggen, eh, Fumizaltic of zo. U kunt het niet vinden in de computer? Dat is raar of nee, wacht eens, die zalf heb ik tijdens een weekenddienst meegekregen. Ja, dat klopt, dat was 5 jaar geleden. Maar het oog ziet er nu precies hetzelfde uit. En ik ben al weer twee dagen met dat oude tubetje aan het zalven, maar het wordt nog niet beter. Ja, hij knijpt de hele dag zijn oog stijf dicht, maar ik heb het al gespoeld met afgekoelde kamillethee. Waarom moet ik daar nou voor langs komen? De vorige keer was het ook na een paar dagen over. Voor Chucky's bestwil, zegt u? Ja, voor jullie bestwil zeker. Nou, als het dan perse zo moet, maak dan maar een afspraak." We halen 's middags een scherpe grasaar achter het knipvlies vandaan.
Drie dagen eerder moest ik een ontploffende man bij de balie kalmeren, omdat hij zijn gevraagde antibiotica-oorzalf voor zijn hond Sneef niet meekreeg. Hij haalde zelfs de oorlog erbij en zei dat "Nederland toen ook kapot ging aan gezagsgetrouwe marionetten die geen eigen verantwoordelijkheid durfden te nemen." Dit ging wel wat ver in het kader van een hond met klapperende oren. De druppels uit de dierenwinkel hadden niet geholpen en de schimmelzalf die hij voor zijn voeten gebruikte, had ook al geen resultaat bij Sneef. Opzichtig mopperend kwam hij later die dag toch op afspraak. Dat was maar goed ook: de oren waren bijna helemaal dicht gewoekerd door de chronische ontsteking en hier zou alleen een operatie nog verlichting kunnen geven.
Het is bij wet verboden om antibiotica bevattende medicijnen mee te geven zonder het betreffende dier te hebben gezien. Daarnaast mogen we, in verband met het toegenomen resistentieprobleem, nog maar een beperkt aantal soorten antibiotica gebruiken. Dit is uiteindelijk in ons aller voordeel.