Spetterend jubileumconcert met Cor Bakker
OOSTZAAN - Het langverwachte jubileumconcert van muziekvereniging Excelsior met Cor Bakker en Frank Geisink in de KunstGreep werd afgelopen zaterdag gegeven. Klokslag acht uur begon het concert. Voor het toeziend oog van een volle theaterzaal kwamen de muzikanten van Excelsior in twee rijen oplopen om het podium te betreden. Toen het podium eenmaal gevuld was kwam de dirigent erbij om het eerste stuk van de avond in te zetten; de mars Gammatique. Samen met het hierop volgende Inspiration waren dat tevens de twee muziekstukken die het orkest had geprogrammeerd om de geschiedenis te eren.
Zo werd Excelsior met het laatste werk in 2008 landskampioen, toen tevens onder leiding van de in 2017 teruggekeerde Arnold van 't Ent. Dit memorabele moment werd nog even aangehaald door voorzitter Ruben Hottentot, die na het werk de microfoon ter hand nam om een verraste Erik Rep in het zonnetje te zetten. Dit trouwe lid is al 50 jaar onderdeel van de vereniging en daarvoor ontving hij behalve bloemen tevens een oorkonde en een bondsspeldje. Na dat plechtige moment mocht presentator Frank Geisink voor het eerst in actie komen als zanger. Met overtuiging bracht hij onder begeleiding van het orkest het waarschijnlijk bekendste nummer van Ramses Shaffy en liet Frank horen waarom ook hij terecht was uitgenodigd om met de sympathieke pianist Cor Bakker op te treden. Met Bakker als The Piano Man werd het gelijknamige nummer van Billy Joel zeer sfeervol neergezet.
Bij een dergelijk optreden mag de jeugd niet ontbreken, zodoende vervolgde de fanfare aangevuld met jeugdleden het programma met Disney's The Little Mermaid, wat door diezelfde jeugd was uitgekozen. Tijdens het door Bakker begeleide Pink Panther liep er ineens een gigantische roze panter met zijn kenmerkende loopje heen en weer op het scherm achter het orkest. De jeugdige solisten op trompet en saxofoon speelden intussen ongehinderd hun noten door, een knappe prestatie van de nieuwe generatie. Cor Bakker mocht vervolgens zijn kunsten als solist aan het publiek laten horen. Dit begon hij met zijn uitvoering van Het Dorp, hoe kan het ook anders in Oostzaan, en een minder bekend doch evenzo prachtig nummer van Toots Thielemans.
Voor de pauze sloot Cor samen met de fanfare af met het nummer Worn Down Piano. Het tweede gedeelte werd hervat met dezelfde opkomst van het orkest, die met de Nederlandse première van het gewelddadige Fanfare Nueve aan het publiek duidelijk maakte dat men nog heel wat tegoed had. En dat bleek ook onmiddellijk bij de instrumentale uitvoering van Bohemian Rhapsody. Door het overtuigende spel van de diverse solisten in dit werk werd eer gedaan aan de historie van de Britse popgroep zonder dat de ontbrekende zangstem als gemis werd ervaren. Die warme zangstem had alweer even niet van zich laten horen, dus prompt bij het volgende nummer was Geisink weer van de partij voor het rustige Beyond the Sea. Nog intiemer werd de sfeer toen Excelsior liet horen dat een fanfare ook Bach kan spelen. Toen Bakker weer aanschoof stak hij zijn bewondering voor de kwaliteiten in het orkest niet onder stoelen of banken. Daar hij regelmatig te gast is bij orkesten beschikt hij over voldoende vergelijkingsmateriaal, dus dat was een veelzeggend compliment. Het samenspel klonk dan ook alsof pianist en orkest al jarenlang samenwerkten. Toen het orkest weer even tijd kreeg om op adem te komen vervolgde Cor zijn optreden met Meisjes van Dertien, wat vervolgens naadloos overliep in het nummer Margo'tje. De gelijknamige secretaris van Excelsior beloonde dat nummer met een staande ovatie. Dat dit de lange pianist is ontgaan zal mede komen doordat zij niet zo groot van stuk is. Toewerkend naar een swingend einde vervolgden orkest en piano samen met de Root Beer Rag van Billy Joel en tot slot met zang Don't Stop Me Now van Queen. De titel van het voorlaatste werk verwijst naar alcoholvrij gemberbier, wat volgens de aankondiging een verwijzing is naar de complexe pianopartij van het werk, die je alleen nuchter zou kunnen spelen. Bij het toegift zag de pianist er echter uitdaging in om het zichzelf nog een stuk moeilijker te maken door het nummer op dubbel tempo te spelen, maar uiteraard resulteerde ook dit een goed einde. De zaal beloonde het door nog eenmaal een staande ovatie te geven.