Code rood
Het was een mooie winterdag. Zo'n dag waarop het bijna de hele dag donker is. Binnen gezellig en warm en buiten kil en koud. Wie er niet op uit hoeft, blijft binnen bij de warme kachel.
De huisartsenpraktijk bemerkt dit ook. Hoe later op de middag, hoe dikker de sneeuwvlokken. Een dik sneeuwtapijt bekleedt de straten. Een prachtig plaatje.
Inmiddels verschijnen er berichten in de media over uitgevallen bussen en treinen. 'Code rood' is ook al afgegeven. De bijbehorende waarschuwing is: 'Binnen blijven'.
Werkend Nederland wil echter gewoon naar huis .Maar hoe? Geen bus, geen trein, dus lopend naast de fiets of meerijden met elkaar. Er is dan ook besloten om te kiezen voor de enige auto met winterbanden in ons team, die voorzien is van winterbanden. Ach ja, een huisarts en wintersport.
Toevallig heeft deze grote auto nog een vrije plek over op de achterbank op het moment dat het gezelschap het busstation passeert. In alle eenzaamheid staat daar een jongeman te wachten. Hij draagt opvallende oorbellen en kijkt vriendelijk in het rond. Hij wacht op de bus, die waarschijnlijk morgen pas komt.
Sociaal als de chauffeur is, stopt hij en vraagt naar de reisbestemming. Hij treft het. Zijn woonplaats is dezelfde.
Voorzichtig begeeft het gezelschap zich huiswaarts. Er volgen gezellige gesprekken. Bijna één uur later is de eindbestemming bereikt . Iedereen stapt uit en vervolgt te voet de rest van de reis.
Iedereen is dankbaar voor de lift. De laatst ingestapte man in het bijzonder. Om zijn dankbaarheid te tonen wil hij de chauffeur een onuitwisbaar cadeau schenken.
"Ik werk in een tattoo shop. Ik ben blij dat ik mee mocht rijden. Als dank wil ik je een tatoeage aanbieden. Je mag zelf een plaatje uitkiezen". Als dat geen bijzonder cadeau is…
Een mooi aandenken aan een speciale dag: 'Code rood'.
Isa Bron