Gewapend
"Goedemorgen, brigadier Janssen, met dubbel 'S', meldt zich." Voor mij staat overduidelijk een politieagent met 'volledige bepakking'. Deze politieagent vergeet in dit geval dat hij een gewone patiënt is, die voor zijn tweemaandelijkse injectie komt. Weliswaar tussen zijn werk door, maar toch… En ook deze meneer mag even plaatsnemen in de wachtkamer.
Na tien minuten haal ik meneer op. Ik ga hem voor naar de behandelkamer. Terwijl ik de injectie klaarmaak, ontdoet de agent zich van zijn 'hoogstnoodzakelijke werkgereedschappen'.
Als eerste legt hij zijn handboeien weg. Zijn werktelefoon volgt. "Zo, dan heb je nu toch echt eens te maken met een echte politieagent." Er klinkt een soort van triomf in zijn stem. Ik glimlach voorzichtig, maar ga hier niet op in. Het zou jammer voor hem zijn als blijkt dat ik dit alles niet zo indrukwekkend vind… Als laatste ontdoet hij zich van zijn holster met pistool.
Ik geef meneer zijn noodzakelijke injectie, terwijl ik informeer hoe het met hem gaat. Hij vertelt echt weer toe te zijn aan zijn vitamineprik. Hij is moe. De werkdruk is hoog en de salarissen zijn laag. Met een diepe zucht maakt hij zich weer gereed om de zware werkdag te vervolgen. Zijn collega staat buiten met de dienstauto op hem te wachten. Als ik weer terugloop naar mijn werkplek, werp ik een snelle blik door het raam. In mijn ooghoeken zie ik een blauw zwaailicht. Met aanzwellende sirene verdwijnt hij uit het zicht. Op weg naar de volgende klus. Het valt ook niet mee.
Hoezo, die pet past ons allemaal?
Isa Bron