Heimwee
column door Isa Bron
Eén van de eerste zonnige dagen op een terras. Het terras is vol. Wij moeten de tafel delen met twee andere dames. Al snel wordt het duidelijk dat het hier gaat om een moeder en een dochter. "Hoe oud denk je dat ik word?" vraagt de dochter. "Vijfenveertig", zegt de moeder. "Vorige week dacht je nog vijfendertig, daar was ik blijer mee. Vrijdag word ik vijftig en geef een feest. Dat is niets voor jou. Daarom zijn we nu hier. We gaan lekker lunchen." De moeder antwoordt niet. Zij zit in haar eigen wereldje. Een trieste aanblik.
Verhalen uit het leven gegrepen
De dochter regelt de bestelling. Zij kiest voor een lunchproeverij. Het ziet er heerlijk uit. Er volgt een uitgebreide uitleg door het personeel. Voor de dochter is het bekend en voor de moeder is het niet zinvol. Tsja… Als er een glas verse tomatensoep voor haar neergezet wordt, pakt zij haar vork en haar mes. "Nee mam, dit moet je drinken." De moeder volgt gedwee de aanwijzingen van haar dochter op. Met haar telefoon heeft ze al twee keer een foto van haar moeder gemaakt. Achter haar grote zonnebril, meen ik een trieste blik te ontdekken.
Mijn gedachten dwalen af naar mijn demente vader. Kon ik maar even zo'n momentje met hem hebben. Een piepklein geluksmomentje. De zelfverzonnen verhaaltjes die hij vertelde, de prachtige tekeningen die we samen maakten, de vele knutselwerkjes. De jeugdervaringen, verweven met de herinneringen. De veiligheid die hij mij gaf. Ik verbreek mijn gepeins en krijg plotseling een ingeving. "Zal ik een foto van jullie samen maken? Dit lijkt me een memorabel moment." De dochter knikt en overhandigt mij haar telefoon met een stilzwijgend maar toch zo veelzeggend gebaar. Als ik de telefoon aan haar teruggeef, zie ik zie ik achter haar zonnebril vandaan, een dikke traan traag naar beneden glijden. Heimwee naar hoe het ooit was…