Treinomgangsvormen
Ons innig samenzijn in het gangpad van de trein van Hoorn naar Amsterdam Centraal was compleet vergeven door een lucht van knoflook. Ik stond min of meer ingeklemd tussen een gezette dame van middelbare leeftijd, die kennelijk geen enkele belemmering had om een inkijkje in haar boezem te bieden, en een heer in pak met aktetas. Om een glimp van de vrouw op te vangen keek de heer voortdurend om mij heen. Ik had meer oog voor een bekende presentatrice van de televisie, wier naam mij niet te binnen wilde schieten. Kent u dat? Het ligt op het puntje van je tong en toch wil de naam maar niet boven komen drijven.
Zij had een stoel weten te 'veroveren'. Naast haar zat een jongeman. Ook hij keek naar de presentatrice, terwijl hij ongegeneerd zijn ochtendontbijt naar binnen werkte. Velen zaten of stonden met hun smartphone in de hand.
Een jongeman stond iets verderop onophoudelijk te geeuwen - de ramen van de trein besloegen nog net niet door de warmte. Verreweg de meeste mensen geeuwen omdat ze slaap hebben, dacht ik, maar dat blijkt een misvatting te zijn. Zo vertelde iemand mij lang geleden. Geeuwen zou een uiting van ontspanning zijn. Ik vraag mij af of dat ook gold in deze overvolle trein.
Ach, omgangsvormen in de trein. Wat is dat veranderd de afgelopen jaren. Geen spoor van enige beleefdheid of de neiging tot een gesprek met medepassagiers. Een gesprek aanknopen is er al jaren niet meer bij. Nou ja, een doodenkele keer dan … Een onverwacht gesprek. Veelal als er iets in de trein gebeurt of als hij stilstaat op een onverwachte plek.
Nabij het station klonk door de intercom de stem van een conducteur: "Beste reizigers, wilt u zo vriendelijk zijn in te schuiven, dan kunnen de volgende passagiers ook mee?" Ik wist niet naar welke kant ik moest inschuiven. De gezette vrouw naast mij zuchtte en probeerde te doen wat de stem door de intercom haar zei. "Sorry," zei ze tegen mij en nogmaals: "Sorry dat ik op uw tenen sta." Dit had ze niet hoeven zeggen, ik voelde de pijnscheut door mijn tenen en voet gaan. Ik wilde iets zeggen wat niet netjes was, maar ik hield mijn mond. Ik bleef pijn houden en besloot eens een keer niet mijn best te doen in te schuiven, maar mijn desbetreffende voet even tot rust te laten komen.
Omgangsvormen in de trein? Vergeet het maar!