Levensloop beëindiging
Wie het Noordhollands Dagblad leest of een fervent lezer is van de columns van René Diekstra in die krant is ervan op de hoogte dat al enige tijd een 'discussie' gaande is over het woord 'zelfmoord'. Naar aanleiding van zijn column 'Bestraf Zelfmoord' ontving Diekstra honderden e-mails met steunbetuigingen van nabestaanden die nog steeds in rouw zijn en het een vreselijk woord vinden omdat het geen moord is. Zo bepleit Diekstra dat ook: geen moord. Het gaat om zelfdoding. Diekstra is van mening dat de media telkens weer het woord 'zelfmoord' gebruiken en zich daarmee onverschillig tonen ten aanzien van de gevoelens van grote groepen lezers en kijkers en vooral bij hen die geconfronteerd werden met een zelfdoding door een dierbare, ongeacht de reden daarvan; die zal de desbetreffende dierbare ongetwijfeld hebben gehad.
Nu moet het in de afgelopen eeuwen toch bij eenieder doorgedrongen zijn dat de media, min of meer door onszelf en al dan niet bewust of onbewust, gedwongen worden het slechte nieuws lekker in beeld te brengen of uitvoerig uit te meten in de kranten – liefst met tragische en bloederige foto's erbij. Het ramptoerisme kan op gang komen. Evenzo de nationale acties om zoveel mogelijk geld op te halen voor de getroffenen. In welk landelijk of provinciaal dagblad kom je nog goed nieuws tegen? Het is summier. De mens heeft iets met drama. Voer voor diezelfde René Diekstra, want het zal vast wel iets psychologisch zijn – geboren in de geest. Hoe groter het ongeluk, hoe meer we kijken… toekijken. Niet iedereen gelukkig, maar toch? We zijn op zoek naar het geluk, maar ondertussen… Een dierbare verliezen die om moverende reden uit eigen beweging zijn of haar levensloop beëindigd, dat is voor hen die wanhopig achterblijven, met vele vragen, één groot verdriet. Je vermoordt je eigen kostbare leven niet. Hoe er ook over gedacht en over gediscussieerd wordt… je zal het maar meemaken. Grenzeloos verdriet. Troost wordt dan niet geboden door steeds over 'zelfmoord' te praten.