Onderstaande column is vorige week per abuis niet volledig geplaatst. Daarom deze week de volledige versie.
Afgelopen weekend zaten mijn vrouw en ik bij kennissen op visite. Bijpraten was het doel. En laten die kennissen nu al jaren woonachtig zijn in Borne. Onze geesten waren rijp om in gesprek te gaan over de zelfstandigheid van de gemeente Borne. De man vertelde ons dat een zucht van verlichting onder het grootste deel van de bewoners ging, toen bekend werd dat de gemeente Borne een zelfstandige gemeente bleef en de gemeente moed toonde door extra kennis van buiten het gemeentehuis te halen – in dit geval bij de bewoners. Zo ontstond een zogenoemde 'netwerkgemeente'. De man verhaalde verder…
"De gemeente functioneert hier prima. Je kan er altijd terecht en ze hebben een gelikte website, één die tot de verbeelding spreekt onder de bewoners. Veel kennis komt op vrijwillige basis uit de bewoners. Dat verschilt per dossier." De man begon helemaal lyrisch te worden en ik ging erin mee, maar dan denkend hoe dat in de gemeente Waterland zou uitpakken als daar sprake was van een zelf regisserende gemeente. Het toppunt van democratie: de samenleving betrekken bij de vele (hoofdpijn) dossiers, de kennis die niet voorhanden is binnenhalen. Zo wordt de gemeente een bondgenoot van de inwoners.
Hoe mooi kan het leven zijn? Het gemeentelijk leven. Ik vertelde mijn gedachten aan de kennissen met wie wij aan de koffie zaten. Die begrepen dat helemaal. "Zelfstandigheid in het leven en medemensen daarbij betrekken om die zelfstandigheid te ontwikkelen is het mooiste en het beste wat je kan overkomen," zei de man. "Samen werken aan de opbouw van je woon- en leefomgeving. Zie het als een botanische tuin… je kweekt met z'n allen, het groeit en bloeit en het wordt alleen maar mooier. Later plukt de samenleving de vruchten ervan.
Hoe mooi kan het leven zijn? Voor de tweede keer deze zin te lezen leek het of er al sprake was van 'geïntegreerd zijn' – in de gemeente Waterland. Toch maar mooi, die Waterlandkennis!